Έχεις χάσει το ενδιαφέρον σου για όλα αυτά που αγαπάς; Κουράζεσαι πολύ πιο εύκολα, πολύ πιο γρήγορα, κάνοντας απλά καθημερινά πράγματα; Έχεις εγκαταλείψει τη φροντίδα του εαυτού σου; Το άγχος κάνει πάρτι μέσα σου; Η νευρικότητά σου είναι στα ύψη; Η διατροφή σου άλλαξε απότομα, και αντιμετωπίζεις μια κολοσσιαία θλίψη που δεν λέει να υποχωρήσει, όσοι μήνες κι αν περάσουν;
Τότε, ίσως πάσχεις από κάτι που λέγεται κατάθλιψη.
Φυσικά, τα σημάδια που αναφέρονται πιο πάνω δεν είναι παρά ενδείξεις. Ο καθένας μας αντιμετωπίζει την κατάθλιψη διαφορετικά. Όλα αυτά είναι τα δικά μου συμπτώματα και δεν είναι απαραίτητο ότι η κατάθλιψη για σένα θα έχει αυτή τη μορφή, αλλά ούτε κι ότι αντιμετωπίζεις σίγουρα κάποιου είδους καταθλιπτική διαταραχή αν κάποιες από αυτές τις συνθήκες έκανε κλικ με κάτι που συμβαίνει και σε σένα.
Για εμένα, πάντως, αυτή ήταν (και συνεχίζει να είναι) η πραγματικότητα μου εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Ξεκίνησε όταν ήμουν ακόμα μαθητής. Ο σχολικός εκφοβισμός και η κοινωνική μου απομόνωση έτρεφαν το σκοτάδι μέσα μου. Τα πράγματα στο σπίτι δεν ήταν τέλεια, επίσης. Ένας από τους γονείς μου μετέφερε τα προβλήματα που δεν προσπάθησε (και δεν θέλησε) ποτέ να λύσει σε μένα και στον άλλο μου γονέα, δημιουργώντας καθημερινές εντάσεις που έφθειραν τη νεαρή ψυχή μου και με φόρτωναν με τραύματα.
Είχα χτίσει ένα φανταστικό κελί που μετέτρεψα σε καταφύγιο για να αισθάνομαι ασφαλής κάπου και να βρίσκω λίγη ηρεμία. Είχα τα αυτιά μου πάντοτε βουλωμένα με ακουστικά. Τα μάτια μου ήταν διαρκώς καρφωμένα σε μίαν οθόνη, μέσα στην οποία βρίσκονταν οι μοναδικές κοινωνικές μου σχέσεις. Κι έτρωγα. Έτρωγα πολύ. Ίσως ακουστεί τετριμμένο, αλλά προσπαθούσα να γεμίσω το κενό μέσα μου με την απόλαυση του φαγητού, κάτι που φυσικά δημιούργησε περισσότερα προβλήματα στην πορεία, και ενέτεινε το μπούλινγκ και την απομόνωσή μου στο σχολείο.
Τα μάτια μου ήταν διαρκώς καρφωμένα σε μία οθόνη, μέσα στην οποία βρίσκονταν οι μοναδικές κοινωνικές μου σχέσεις. Κι έτρωγα…
Λύση… δεν βρισκόταν για μένα. Αναγκάστηκα να επισκεφτώ διατροφολόγο για το βάρος μου, ενώ στην πραγματικότητα χρειαζόμουν ειδικό ψυχικής υγείας. Η οικογένειά μου όμως δεν ήξερε, και δεν ήθελε κιόλας να πάει το παιδί της σε ψυχολόγο, καθώς το έβρισκε ντροπιαστικό για τα μάτια του κόσμου. «Εμείς δεν είμαστε τρελόσογο» θυμάμαι εκείνον τον γονέα να επαναλαμβάνει διαρκώς, κάθε φορά που έπεφτε στο τραπέζι η ιδέα της επίσκεψης σε έναν ψυχολόγο. Για εκείνον, οι ψυχολόγοι υπήρχαν μονάχα για τους τρελούς, κι εκείνοι που ονόμαζε με αυτήν την άκρως προσβλητική λέξη, ήταν όσοι δεν μπορούσε και δεν θέλησε ποτέ να καταλάβει.
Το σχολείο αδιαφορούσε επίσης για τα προσωπικά του καθενός. Θαρρώ πως κάποιος θα έπρεπε να ρωτήσει τί μου συμβαίνει. Κάποιος θα έπρεπε να με ακούσει και να ασχοληθεί με το πρόβλημά μου. Κάποιοι θα έπρεπε να βάλουν τέλος στον εκφοβισμό μου και να με κάνουν και πάλι μέρος της ενδοσχολικής κοινωνίας. Όμως δεν έγινε. Κι εγώ αναγκάστηκα να βρω μονάχος μου τη λύση, όταν μεγάλωσα και συνειδητοποίησα πως δεν άντεχα πλέον να κουβαλάω το σκοτάδι μιας ολόκληρης εφηβείας.
Η ψυχοθεραπεία μού έσωσε κυριολεκτικά την ζωή.
Ο ειδικός ψυχικής υγείας που θα σου ταιριάξει θα σταθεί πλάι σου σαν αγαπημένος παλιόφιλος (ή σαν πατέρας, ή σαν αδελφός) και θα σε οδηγήσει προς το φως. Δεν θα σε πάρει από τον γιακά για να σε σύρει ο ίδιος έξω από τον λαβύρινθο του μυαλού σου, αλλά θα σε κατευθύνει, θα σε συμβουλέψει και θα σε υποστηρίξει, για να βρεις μονάχος σου την άκρη.
Γιατί είναι σημαντικό να φροντίζουμε το μυαλό μας όταν αρρωσταίνει, με την ίδια ευκολία που φροντίζουμε οποιοδήποτε άλλο μέρος του σώματός μας. Δεν χρειάζεται να συνεχίσουμε να βασανιζόμαστε, και σίγουρα, δεν πρέπει να καταστρέψουμε τους αγαπημένους μας ανθρώπους μόνο και μόνο επειδή δεν πήραμε την απόφαση να καθαρίσουμε τη ψυχή μας από το σκοτάδι.
Κωνσταντίνος
*Η υπογραφή αποτελειται απο ψευδωνυμο με σκοπο την προστασία της ανωνυμιας.
Αν θες να μοιραστείς με το ClicktoTherapy τη μαρτυρία σου, παρακαλούμε στείλε μας μήνυμα στο info@clicktotherapy.com και θα έρθουμε σε επαφή μαζί σου.
