Σε καλοσωρίζουμε στο έκτο επεισόδιο της σειράς «Ας το Συζητήσουμε» σε συνεργασία με το What’s Up της Cosmote. Σε κάθε επεισόδιο συζητάμε για θέματα ψυχικής υγείας.
Σε αυτό το επεισόδιο o Νίκος Ιατρού μιλάει με την Αφροδίτη Καψαρίδη, Επιστημονική Υπεύθυνη του ClicktoTherapy, για την απόρριψη που φέρνει στην αρχή απογοήτευση αλλά είναι και μία αφορμή για να πάει ένα βήμα μπροστά και να συνειδητοποιήσει τι πρέπει να κάνει για να γίνει καλύτερος.
Παρακολούθησε ολόκληρη τη συζήτηση στο Youtube:
ή άκουσέ τη μέσω του Spotify:
Δες και τα υπόλοιπα επεισόδια:
- E01: Μιλάμε με τον Θωμά Ζάμπρα για την κατάθλιψη
- E02: Μιλάμε με την Surtuko για την αυτογνωσία
- E03: Μιλάμε με την Abstract Girl για την Ψυχική Ανθεκτικότητα
- Ε04:Μιλάμε με τον An Ordinary Man για το Work-Life Balance
- E05: Μιλάμε με τις Think Pig για την ψυχοθεραπεία
- Ε06: Μιλάμε με τον Γιάννη Σαρακατσάνη για τα “κοινωνικά πρέπει”
Αφροδίτη: Γεια σου Νίκο, καλωσόρισες στη σειρά συζητήσεων για θέματα ψυχικής υγείας από το ClicktoTherapy σε συνεργασία με What’s up. Είμαι η Αφροδίτη, είμαι ψυχολόγος και χαίρομαι πολύ που θα κάνουμε αυτή τη συζήτηση μαζί σήμερα!
Νίκος: Και εγώ είμαι πάρα πολύ χαρούμενος που είμαι εδώ και ανυπομονώ!
Αφροδίτη: Είσαι νέος ηθοποιός, πολύ δημιουργική δραστηριότητα.
Νίκος: Ναι, σε γενικές γραμμές είναι ένα επάγγελμα που έχει μέσα του μια δημιουργικότητα. Ναι, είμαι νέος ηθοποιός πριν 2 χρόνια αποφοίτησα από τη σχολή, οπότε είμαι αρκετά νέος ηθοποιός και προχωράμε.
Αφροδίτη: Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν δυσκολίες σε αυτή τη δραστηριότητα. Είναι ένα επάγγελμα, μια καλλιτεχνική δραστηριότητα, στην οποία εκτίθεσαι συνέχεια, πόσο μάλλον όταν είσαι νέος. Θέλει και πολλή διαδικασία, τρέξιμο, ακροάσεις, μια δοκιμασία όπου στο τέλος περιμένεις ένα ναι ή ένα όχι.
Νίκος: Ναι, σίγουρα. Όντως υπάρχει μια συνεχής διαδικασία ακροάσεων τουλάχιστον τον πρώτο καιρό που βγαίνεις στο επάγγελμα. Αυτό βιώνω εγώ τώρα. Δυο χρόνια για να έχω δουλειά, περνάω από ακροάσεις σε αυτή τη φάση. Οπότε υπάρχει και η απόρριψη, υπάρχει και η αποδοχή, το να σε πάρουν σε μια δουλειά το να μη σε πάω σε μια δουλειά, που αυτό είναι ένα διαρκές κομμάτι έκθεσης. Είναι μια συνεχής διαδικασία νομίζω.
Αφροδίτη: Μια συνεχής δοκιμασία. Ένα δίπολο συνεχές, απόρριψη – αποδοχή.
Νίκος: Ναι, απόρριψη και αποδοχή. Νομίζω, τουλάχιστον οι πρώτες μου αυτές τις εμπειρίες, είναι ότι το μεγαλύτερο ποσοστό θα είναι απόρριψη και θα υπάρξουν κάποιες φορές που θα είναι «ναι». Οπότε αυτό από μόνο του έχει μέσα του κάτι το οποίο λες «οκέι, συνήθως με απορρίπτουν». Για ποιους λόγους; Για πολλούς λόγους. Είτε να μην κάνεις είτε να μην μπορείς, να μην είναι η κατάλληλη στιγμή. Αλλά νομίζω ότι κάπως πρέπει να βρίσκεις πάντα ένα τρόπο, τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό λειτουργεί έτσι, ώστε να πας παρακάτω όχι όμως ανενεργά, δηλαδή όχι απλά να πεις «οκέι με απορρίψανε, δεν κάνω, πάμε απλά παρακάτω».
Αφροδίτη: Συγγνώμη, θα σε διακόψω. Πριν φτάσουμε στο σημείο που φτάνεις και έχεις καταφέρει εσύ, γιατί φαίνεται ότι είναι ένα έντονο στοιχείο το οποίο σε έχει προβληματίσει και κάπως το έχεις τακτοποιήσει και μέσα σου…
Νίκος: Όχι, δεν νομίζω ότι το έχω τακτοποιήσει, δηλαδή είμαι ακόμα πάρα πολύ νέος και μικρός στη δουλειά και ηλικιακά ώστε να το έχω τακτοποιήσει. Προσπαθώ.
Αφροδίτη: Είναι μια πρόκληση όμως που την έχεις ήδη αντιμετωπίσει και κάπως έχεις βρει τρόπους να την να την διαχειρίζεσαι.
Νίκος: Περισσότερο προσπαθώ να είμαι λειτουργικός μέσα σε αυτό. Δηλαδή από τη στιγμή που συμβαίνει, προφανώς και όταν σου έρχεται μια απόρριψη στο οτιδήποτε, στα επαγγελματικά, στα προσωπικά, σε όλα, είναι μια ματαίωση, δηλαδή κάπου έχεις αποτύχει εκείνη τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Το θέμα είναι όμως ότι πρέπει να είσαι και λειτουργικός μέσα σε αυτό. «Οκέι, απορρίφθηκα. Πώς προχωράει; Τι πρέπει να αλλάξω;» Όχι, δεν το έχω τακτοποιήσει σε καμία των περιπτώσεων, απλά προσπαθώ να βρω ένα δρόμο έτσι ώστε να λειτουργήσει όλο αυτό σε συνέχεια.
Αφροδίτη: Αισθάνομαι ότι υπάρχει μια εκλογίκευση στον τρόπο που τοποθετείσαι απέναντι στην απόρριψη. Νομίζω ότι εξ ορισμού η έννοια της απόρριψης είναι μια έννοια που μας προκαλεί ανασφάλεια, μπαίνουμε στη διαδικασία να διερωτηθούμε αν αξίζουμε, δεν αξίζουμε, κάνουμε κάτι λάθος. Αν μπορούσες να εντοπίσεις το κυρίαρχο συναίσθημα στο οποίο μπαίνεις, ή στο οποίο είχες μπει στο παρελθόν, σε μια διαδικασία που δοκίμασες κάτι και ήρθε μια απόρριψη ως αποτέλεσμα, ποιο θα ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα;
Νίκος: Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό, δηλαδή προσπαθώ να βάλω τον εαυτό μου τη στιγμή που μου έρχεται ένα email απόρριψης ή ένα τηλεφώνημα ή δεν ξέρω τι, είναι ότι απογοητεύεσαι. Εγώ δηλαδή απογοητεύομαι. Υπάρχει και αυτή η απογοήτευση – λίγο νεύρα και η εκλογίκευση που είπες πριν, μπορεί να είναι αυτό που λες, δηλαδη να λειτουργεί κάπως έτσι στο μυαλό μου, για να μπορέσω να πάω παρακάτω, δηλαδή να πάω και στην επόμενη ακρόαση και να μην πάω με μια ψυχολογία ότι «εντάξει τώρα τι ήρθα, αφού δεν θα με πάρουν». Αυτό δεν βοηθάει κατά τη γνώμη μου. Η απογοήτευση νομίζω είναι κάτι το οποίο κυριαρχεί σε πρώτη φάση. Αυτό εντάξει, μπορεί να έχεις στεναχώρια. Όσο περνάει ο καιρός και συμβαίνουν και άλλες ακροάσεις και υπάρχει μια εμπειρία ακροάσεων, δοκιμαστικών, συναντήσεων όλων αυτών των πραγμάτων που έχει η δουλειά μας, κάπως προσπαθώ να μην το παίρνω πολύ προσωπικά, αλλά ταυτόχρονα να έχει και ένα βήμα προς τα εμπρός. Να είναι δηλαδή κάπως ενεργητικό όλο αυτό. «Οκέι δεν με πήραν. Τι πρέπει να κάνω έτσι ώστε να είμαι καλύτερος; Όχι απαραίτητα το να με πάρουν, να είμαι καλύτερος, να υπάρξω εγώ καλύτερα, να νιώσω εγώ καλύτερα μέσα σε όλη αυτή τη διαδικασία.» Κάπως έτσι προσπαθώ να το σκεφτώ.
Αφροδίτη: Φαντάζομαι, δεν είναι όλες οι απορρίψεις, οι ίδιες. Υπάρχει διαφορά στη σοβαρότητα, στο πόσο η επίδραση είναι έντονη σε σένα.
Νίκος: Νομίζω δεν έχει να κάνει ακριβώς με την ίδια την απόρριψη. Έχει να κάνει με το πώς εγώ την αντιμετωπίζω. Έχει δηλαδή διαφορά η πρώτη μου ακρόαση με την τελευταία. Στο πώς όμως υπήρξα εγώ μέσα σε αυτή. Προφανώς όταν πήγα σε μια ακρόαση, στην πρώτη μου ακρόαση μετά τη σχολή ή ακόμα και κατά τη διάρκεια της σχολής, τα βλέπεις όλα λίγο πιο μεγάλα, δεν ξέρεις τι έχεις να περιμένεις, ποιον άνθρωπο έχεις απέναντί σου, τι θα σου ζητήσει. Στην πορεία των πραγμάτων και όταν περνάς από ακροάσεις, υπάρχει μια εμπειρία που μικρή ακόμα, όσον αφορά τη δική μου περίπτωση δηλαδή, και όταν έρθει η στιγμή της απάντησης, είτε αυτή είναι θετική είτε αρνητική στη διαχείριση νομίζω είναι η διαφορά. Δεν έχει να κάνει τόσο με τη βαρύτητα της απόρριψης ή της ακρόασης. Προφανώς υπάρχουν και ακροάσεις που μπορεί να θες περισσότερο ή μπορεί να θέλεις λιγότερο, αλλά όλα έχουν να κάνουν όχι με την ίδια την απόρριψη, αλλά έχει να κάνει με το πώς το διαχειρίζεσαι μετά, το «λίγο» μετά, γιατί αν κρατήσει και πάρα πολύ, δηλαδή άμα κάτσεις σε μια απόρριψη για πολύ καιρό, μετά είναι κάπως, απλά κάθεσαι αυτό και υπάρχει το «Α δεν με πήραν…», οπότε, είναι ένας δρόμος που πάμε.
Αφροδίτη: Ναι και νομίζω είναι και μια πιο λειτουργική αντιμετώπιση, γιατί αυτό που λεςς, χρειάζεται όταν έρχεται κάτι το οποίο δεν είναι ευχάριστο feedback από το περιβάλλον στο οποίο δραστηριοποιούμαστε, όπως μια απόρριψη, υπάρχει μια απογοήτευση στην αρχή, αλλά μετά χρειάζεται να προχωράμε να το εκλογικεύουμε και να το διαχειριζόμαστε για να μπορέσουμε να πάμε παρακάτω.
Νίκος: Όχι μόνο απλά να πεις ότι «Α, πάω παρακάτω, έγινε». Εγώ κάπως νιώθω ότι είναι και μια αφορμή αυτό. Να δεις πρακτικά πως μπορείς να πας παρακάτω, δηλαδή τι πρέπει να αλλάξεις, τι πρέπει να δουλέψεις για να νιώσεις εσύ καλύτερα μέσα σε αυτό και όταν ειδικά μιλάμε για τη δική μας δουλειά, το υλικό σου, τη σκέψη σου, τη φωνή σου, το σώμα σου. Πρακτικά πράγματα όχι απλά να γίνει μια δουλειά όπου «οκέι, θα το αποδεχτώ και απλά θα συμβεί και κάποια στιγμή ίσως…» να υπάρχει πάντα ένα βήμα, μια ενέργεια.
Αφροδίτη: Όπως καταλαβαίνω, είσαι ένας άνθρωπος ο οποίος ό,τι πληροφορία, ό,τι feedback έρχεται από το περιβάλλον, είτε είναι θετικό είτε αρνητικό, εσύ σαν να μπαίνεις και να προσπαθείς να αντλείς μια χρήσιμη πληροφορία από αυτό για το πώς θα πορευθείς στο μέλλον.
Νίκος: Όταν σου έρχεται μια απόρριψη, ακόμα και μια αποδοχή, υπάρχει είτε ένα συναίσθημα απογοήτευσης είτε ένα συναίσθημα χαράς. Όταν περάσει αυτό, δηλαδή περάσει αυτή η διαδικασία, κάπως προσπαθώ να καθαρίσω το μυαλό μου και το πώς μπορεί να νιώθω, να πάρω κάπως μια απόσταση από το αρνητικό που μπορεί να ένιωσα ή το θετικό, και να δω τι πραγματικά έγινε. Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις τι πραγματικά έγινε, να δω που εγώ μπορώ να είμαι καλύτερος, μπορώ να προχωρήσω, κάτι να συμβεί ώστε να αλλάξει αυτό που έγινε. Δεν είναι πάντα στο χέρι μας, ειδικά στη δική μας δουλειά, προφανώς επειδή πας για να σε δούνε κάποιοι άνθρωποι και να σου πουν αν θα συνεργαστείτε ή όχι, μπορεί να μην τους κάνεις ή να μη σου κάνουν, το οτιδήποτε. Απλά όταν είσαι νέος φαντάζομαι ηθοποιός, κυρίως πας για να σε πάρουν. Χίλιοι δυο λόγοι που μπορεί να μην είναι καν στο χέρι σου, μπορεί να είναι στο χέρι σου. Αυτό όμως επειδή δεν μπορείς να το ξέρεις, επικεντρώνεσαι σε σένα και στο πως εσύ μπορείς να γίνεις καλύτερος μέσα σε αυτό. Ας πούμε εγώ μπορεί να είμαι ένας άνθρωπος που μπορεί να εκνευρίζομαι εκείνη τη στιγμή επειδή κάτι δεν βγαίνει, δεν γίνεται, δε δεν μπορεί να συμβεί. Είμαι λίγο κάπως ανυπόμονος, χάνω την ψυχραιμία μου κάποιες φορές.
Αφροδίτη: Λες ότι έρχεται το συναίσθημα, το οποίο μπορεί να είναι είτε απογοήτευση μετά από μια απόρριψη, είτε χαρά μετά από μια αποδοχή, και στη συνέχεια μπαίνεις σε μια διαδικασία λίγο κάπως εκλογίκευσης, να αναφερθείς στις σκέψεις σου, στο πώς το επεξεργάζεσαι, στο πώς το διαχειρίζεσαι, στο πως όντως θα αντλήσεις πληροφορία από το γεγονός για να προχωρήσεις, τοι οποίες είναι πάρα πολύ λειτουργικές διαδικασίες, θα ήθελα όμως να σε ρωτήσω, τι γίνεται με το συναίσθημα; Πώς δηλαδή βιώνεις, αν έχεις βιώσει και αν έχεις ανάμνηση και μπορείς να ανακαλέσεις αυτή τη στιγμή, μια απογοήτευση; Αν μπορείς για παράδειγμα να θυμηθείς ίσως τις πρώτες που είχαν και μεγαλύτερη επίδραση.
Νίκος: Στο δικό μου μυαλό, όταν τα πράγματα μπορεί να συμβούν τις πρώτες φορές, σε ακροάσεις, ακόμα και στη δουλειά, είναι πολύ πιο έντονο άρα και το ναι ή το όχι, θα είναι και αυτό έντονο. Αλλιώς δηλαδή θα είναι η πρώτη μου φορά που θα με παρουν κάπου, θα είμαι λες και έγινε το πιο υπέροχο πράγμα του κόσμου, μπορεί και να έχει γίνει, και όταν υπάρξε η απόρριψη, θα είναι η καταστροφή με ένα τρόπο. Οπότε όσο πιο έντονο μπορεί να είναι κάτι, μπορεί να απαιτεί λίγο παραπάνω χρόνο, έτσι ώστε αυτό κάπως να ξεφουσκώσει, να φύγει όλη αυτή η σκιά της απόρριψης, της απογοήτευσης όλο αυτό το σύννεφο, για φτάσω σε ένα σημείο που να πω «Οκέι έγινε αυτό, απογοητεύτηκες, μια χαρά, το έζησες, πάμε να δούμε τώρα αυτό πώς μπορεί να σε βοηθήσει στο να προχωρήσεις».
Αφροδίτη: Σε αυτό το χρόνο μπορεί να ακούς μουσική και να επιτρέπεις στον εαυτό σου να το βιώσει αυτό το δυσάρεστο συναίσθημα. Μπορεί να θες να το εκτονώσεις με άλλο τρόπο, να βγεις για τρέξιμο. Μπορεί να θες να ζωγραφίσεις, να μαγειρέψεις για να το εκτονώσεις, τι κάνεις σε αυτό το διάστημα πριν περάσεις στη σκέψη και στη δράση για το μέλλον;
Νίκος: Ωραία ναι, κοίτα για να πιαστώ σε κάτι που είπες και για να μιλήσω πρακτικά, πρώτα νομίζω ότι ο όλοι μας, τουλάχιστον εγώ, θέλω να το βιώσω. Αισθάνεσαι ότι είναι το πιο σημαντικό πράγμα του κόσμου για σένα εκείνη τη στιγμή, οπότε το βιώνεις και μπορεί να το βιώσουμε με το να κοιτάς το ταβάνι, ας πούμε και να μην κάνεις τίποτα, αλλά αυτό κατάλαβα ότι όσο περνάει ο καιρός έχει πολύ λιγότερο χρόνο. Διαρκεί πολύ λιγότερο και κάπως εγώ κάνω κάτι πρακτικό, δηλαδή μπορώ να βγω να τρέξω ή μπορεί να ασχοληθώ με κάτι συγκεκριμένο, ή ας πούμε εμένα με βοηθά να δω μια ταινία, κάπως να φύγει τελείως το μυαλό μου να μπω σε κάτι άλλο, και με έναν τρόπο που δεν μπορώ να το ορίσω το γιατί, το πως, απλά συμβαίνει. Κάπως αυτό ξεφουσκώνει, απομυθοποιείται. Βγαίνεις λίγο από όλο αυτό το μικρόκοσμο που έχει να κάνει με τον εαυτό σου, και κάπως ενεργοποιείται και πρώτα το σώμα, στην περίπτωση που πάω για τρέξιμο ενεργοποιεί το σώμα, κουράζεσαι και φεύγει, εκτονώνεται όλο αυτό, υπάρχει μια εκτόνωση. Στην περίπτωση της ταινίας ή το βιβλίου που μπορεί να διαβάσω ή να ακούσω μουσική, κάπως μου παίρνει το μυαλό όλο αυτό και με κάνει να καταλάβω ότι τελικά είναι λίγο πιο μικρό απ ότι είχα στο κεφάλι μου.
Αφροδίτη: Φαντάζομαι αυτό θα είναι και ένα σημείο στο οποίο έχει φτάσει με το χρόνο και με την επανάληψη και αυτό που λες η αποθήκη συναισθηματική που είπες πριν.
Νίκος: Την αποθήκη και την βιβλιοθήκη τη χρησιμοποίησα περισσότερο όχι με τη συναισθηματική έννοια. Προφανώς υπάρχουν διάφορα συναισθήματα που σου προκαλούνται κάθε φορά, τα οποία είναι έντονα είτε λιγότερο έντονα, είτε πολύ έντονα. Αλλά ναι, σε ότι έχει να κάνει με το χρόνο, πιστεύω πολύ σε αυτόν σε συνδυασμό με την τριβή όμως. Δηλαδή όχι ότι πήγα σε μια οντισιόν, μια ακρόαση κάπου σε μια δουλειά πριν 8 μήνες, πέρασαν 8 μήνες δεν πήγα πουθενά αλλού και απλά θα έχει περάσει. Δηλαδή πήγα σε μια οντισιόν, απορρίφθηκα, θα πάω σε μια άλλη, μετά σε μια άλλη. Μιλάω για την ουσία του χρόνου στο δικό μου μυαλό, ότι είναι πρακτικός χρόνος αυτός, όχι απλά μένω, στεκομαι και λεω «θα περάσει ο χρόνος, οπότε όλα καλά».
Αφροδίτη: Οπότε με την επαναλαμβανόμενη έκθεση στο εν δυνάμει δύσκολο συναίσθημα, το οποίο μπορεί να έρθει από την απόρριψη στην επόμενη, και οι επόμενη, και επόμεη οντισίον, κάπως έτσι εξελίσσεσαι και έχεις φτάσει στο σημείο να το να το διαχειρίζεσαι σήμερα, όπως το διαχειρίζεσαι που η επίδραση της απάντησης, θετική, αρνητική είναι ίσως λιγότερη. Καταφέρνεις να το γυρνάς και να προχωράς παρακάτω πιο γρηγορα.
Νίκος: Ναι, που εγω το συναίσθημα κάπως δεν το έχω στο μυαλό μου ως ότι «το κάνω για να εξομαλυνθεί το συναίσθημα». Την ώρα που το κάνεις και που συμβαίνει, είναι πολύ πρακτικός ο λόγος, «Θέλω για να πάω να βρω δουλειά και να συνεχίζω να το κάνω αυτό να γιατί μου αρέσει, γιατί είναι το επάγγελμά μου, γιατί θέλω να μπω μέσα σε αυτό και να δημιουργήσω και και να δουλέψω πολύ πρακτικά». Το συναίσθημα είναι κάτι το οποίο βέβαια υπάρχει. Στα πάντα υπάρχει συνάισθημα. Όταν για παράδειγμα πίνω ένα ποτήρι καφέ, αν είναι ωραίος ο καφές μου δημιουργεί ένα αίσθημα χαράς. Προφανώς είναι άλλά τα μεγέθη, αλλά το συναίσθημα είναι κάπως απόρροια αυτού του πράγματος, δηλαδή δεν είναι αυτοσκοπός ότι «το κάνω για να υπάρξει τριβή με το συναίσθημα και εγώ να μαθαίνω να διαχειρίζομαι πιο εύκολα». Πηγαίνω, δοκιμάζω, πετυχαίνω ή δεν πετυχαίνω, ασθάνομαι κάτι, το διαχειρίζομαι και προχωράω. Προσπαθώ να προχωρήσω. Δεν σημαίνει ότι το πετυχαίνω πάντα και ούτε σημαίνει ότι το έχω καταφέρει. Η πρόθεση και το μυαλό μου προσπαθεί να είναι προς αυτή την κατεύθυνση.
Αφροδίτη: Στην πορεία σου μέχρι σήμερα και σχετικά με το θέμα που συζητάμε, την απόρριψη από τον επαγγελματικό χώρο, τη σύγκρουση που είναι ίσως μια εν δυνάμει απόρριψη από το χώρο, το διαπροσωπικό, υπάρχει κάτι που έχεις μάθει για εσένα;
Νίκος: Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό, αυτό που έχω καταλάβει ότι σε μένα λειτουργεί, είναι ο χρόνος και ο χώρος. Κάποιες φορές δηλαδή τα πράγματα θέλουνε λίγο χρόνο για να βρούνε μια κατεύθυνση, λίγο χώρο να αναπνεύσουν. Δεν χρειάζεται να υπάρχει μια βιασύνη «όχι, τώρα θα γίνει, τώρα θέλω να συμβεί αυτό». Λίγο να υπάρχει μιαχαλαρότητα, δεν λέω ότι «τώρα θα δώσω χρόνο άρα ηρεμώ», απλά όταν ηρεμήσουν λίγο τα πνεύματα, κάπως λειτουργεί αυτό στο μυαλό μου.
Αφροδίτη: Πολύ ωραία! Επομένως η δική σου στρατηγική για να ανταπεξέρχεσαι απέναντι σε αυτά είναι «κάνω ένα βήμα πίσω πάντα, δίνω χώρο και χρόνο στο να επεξεργαστώ συναισθηματικά τι συνέβη, τι σημαίνει αυτό για εμένα και πως μπορώ να επιστρέψω σε αυτό, να αντλήσω μια πληροφορία και να προχωρήσω».
Νίκος: Ναι αν και δεν συμβαίνει πάντα. Εντάξει, δεν είμαστε δεν ρομπότ, υπάρχουν και φορές που υπάρχει και πιο έντονη φόρτιση ή το οτιδήποτε, προσπαθώ να είμαι όμως προς αυτό το σκεπτικό, προς αυτή τη κατεύθυνση.
Αφροδίτη: Πολύ ωραία! Νίκο σε ευχαριστώ πολύ που ήσουνα εδώ σήμερα, που κάναμε αυτή την κουβέντα. Το θέμα της απόρριψης είναι ένα θέμα που έχει μεγάλη επίδραση σε όλους τους ανθρώπους και μπορεί να φέρνει και υπαρξιακά θέματα. Νομίζω ότι ήταν πολύ ενδιαφέρουσα η συζήτηση και ο τρόπος που και την απόρριψη και τη σύγκρουση μπαίνεις να τη διαχειρίζεσαι και να έχεις κάνει μια ειρήνη στη ζωή σου με το γεγονός ότι αυτά υπάρχουν και έχεις βρει τις δικές σου στρατηγικές και τα δικά σου πατήματα στο να τα αντιμετωπίσεις.
Νίκος: Ναι και συνεχώς αυτά αλλάζουν, μεταβάλλονται, εξελίσσονται, δεν πιστεύω ότι είναι ένα πράγμα και «τέλος, έγινε». Υπάρχει μια συνεχής διαδρομή.
Αφροδίτη: Εξαιρετικά, σε ευχαριστώ!
Νίκος: Εγώ Ευχαριστώ!
Δες και τα υπόλοιπα επεισόδια:
- E01: Μιλάμε με τον Θωμά Ζάμπρα για την κατάθλιψη
- E02: Μιλάμε με την Surtuko για την αυτογνωσία
- E03: Μιλάμε με την Abstract Girl για την Ψυχική Ανθεκτικότητα
- Ε04:Μιλάμε με τον An Ordinary Man για το Work-Life Balance
- E05: Μιλάμε με τις Think Pig για την ψυχοθεραπεία
- Ε06: Μιλάμε με τον Γιάννη Σαρακατσάνη για τα “κοινωνικά πρέπει”
