Σε καλοσωρίζουμε στο δεύτερο επεισόδιο της σειράς «Ας το Συζητήσουμε» σε συνεργασία με το What’s Up της Cosmote. Σε κάθε επεισόδιο συζητάμε για θέματα ψυχικής υγείας. Σε αυτό το επεισόδιο η Μαριάννα Γκιτσάκη, γνωστή και ως Surtuko, μιλάει με την Αφροδίτη Καψαρίδη, Επιστημονική Υπεύθυνη του ClicktoTherapy, για την αυτογνωσία.

Παρακολούθησε ολόκληρη τη συζήτηση στο Youtube:

ή άκουσέ τη μέσω του Spotify:

Δες και τα υπόλοιπα επεισόδια:

• E01: Μιλάμε με τον Θωμά Ζάμπρα για την κατάθλιψη
• E03: Μιλάμε με την abstract girl για την ψυχική ανθεκτικότητα
• E04: Μιλάμε με τον An Ordinary Man για το Work-Life Balance
• E05: Μιλάμε με τις Think Pig για την ψυχοθεραπεία
• E06: Μιλάμε με τον Γιάννη Σαρακατσάνη για τα “κοινωνικά πρέπει”
• E07: Μιλάμε με τον Νίκο Ιατρού για την απόρριψη

Αφροδίτη: Γεια σου Μαριάννα. 

Αφροδίτη: Γεια σου Μαριάννα. 

Μαριάννα: Γεια σου Αφροδίτη.

Αφροδίτη: Καλώς ήρθες στη σειρά συζητήσεων για θέματα ψυχικής υγείας από το Click to Therapy σε συνεργασία με το What’s Up. Είμαι η Αφροδίτη, είμαι ψυχολόγος, χαίρομαι πολύ που είσαι εδώ σήμερα.

Μαριάννα: Και εγώ χαίρομαι πάρα πολύ που με καλέσατε. Ένα άγχος το έχω, αλλά θα μου περάσει.

Αφροδίτη: Ωραία λοιπόν σε γνωρίζουμε και ως Surtuko που είσαι food blogger. Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με αυτό;

Μαριάννα: Είναι κάτι αρκετά πρόσφατο, δηλαδή σε λίγο κλείνω 2 χρόνια. Ήταν κάτι που προέκυψε μέσα στην καραντίνα γιατί ήμουνα και στην καραντίνα, δεν είχα δουλειά, δεν είχα τι να κάνω, κάτι έπρεπε να κάνω και εγώ για να μπορέσω να την παλέψω εκείνο το διάστημα. Οπότε πήγε πολύ φυσικά, το ξεκίνησα σαν ένα χόμπι και πήγε καλά και είναι κάτι που πλέον κάνω επαγγελματικά.

Αφροδίτη: Φαντάζομαι για να φτάσεις στο σημείο να ασχοληθείς με κάτι το οποίο είναι πολύ ανεξερεύνητο, είναι αβέβαιο, είναι κάτι που σου αρέσει. Δηλαδή υπάρχει ένα ενδιαφέρον για το φαγητό, για τα εστιατόρια, όλο αυτό το κομμάτι. Πριν φτάσεις να εντοπίσεις τι είναι αυτό που σου αρέσει και πως μπορείς εσύ να δραστηριοποιηθείς επαγγελματικά, ασχολούσουν με κάτι διαφορετικό;

Μαριάννα: Πριν δούλευα στη διαφήμιση, σε μια διαφημιστική. Εκεί σταμάτησα να δουλεύω ακριβώς πριν την καραντίνα, βασικά με απολύσανε λίγο πριν την καραντίνα. Ήμουν, όμως, σε μία φάση που ήξερα ότι αυτό το πράγμα δεν με γέμιζε πλέον. Δηλαδή δεν έπαιρνα πάρα πολλή χαρά. Καταπιεζόμουν. Οπότε όταν βγήκα, είχα κατευθείαν κάποιες προτάσεις για να συνεχίσω να κάνω το ίδιο πράγμα, αλλά αποφάσισα να του δώσω λίγο χρόνο, για να βρω, ξέρεις, τι θα γίνω όταν μεγαλώσω, να βρω τι μου αρέσει. Οπότε έδωσα λίγο χρόνο, μετά ήρθε η καραντίνα και κατάλαβες…

Αφροδίτη: Μεγάλη αλλαγή και μεγάλο γύρισμα. Πώς έφτασε στο σημείο να κάνεις μια τόσο μεγάλη αλλαγή;

Μαριάννα: Βγήκε πολύ φυσικά, γιατί μέσα σε εκείνες τις συνθήκες έψαχνα τι θα κάνω στη ζωή μου. Το βασικό που με σταματούσε πάντα στη ζωή, από το να κάνω κάτι διαφορετικό, να πάρω μια απόφαση, ήταν ότι φοβόμουνα ότι θα αποτύχω ή ότι δεν θα μαι αρκετά καλή σε αυτό που θα κάνω και ότι δεν θα είμαι αρκετή. Αυτό ήταν το πιο μεγάλο πράγμα που νομίζω χρειάστηκε να ξεπεράσω, από κει και πέρα τα πράγματα είναι εύκολα. Είχα συνηθίσει μια ζωή ότι  πάντα έπρεπε να είμαι καλή σε όλα και με μια ανασφάλεια ότι δεν είμαι αρκετά καλή. Κάπως αποδέχτηκα μέσα μου ότι «εντάξει και τι έγινε». Ούτε τέλειοι μπορούμε να είμαστε σε όλα και να αποτύχω και να φάω τα μούτρα μου δεν έγινε τίποτα, μπορώ να το ξαναπροσπαθήσω, οπότε αυτό μου έδωσε τη δύναμη τέλος πάντων, να το κάνω. Συν το ότι, επειδή έχει και πολύ μεγάλη έκθεση αυτό που κάνω πλέον, καλή ώρα -γέλια- ήταν κάτι που χρειάστηκε να ξεπεράσω, ότι δεν με νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι, δεν με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος, δεν με νοιάζει τι θα πουν αυτοί που θα με δούνε, γνωστοί, φίλοι, αυτοί που δεν ξέρω. Αυτή είμαι.

Αφροδίτη: Πως έχεις φτάσει σε αυτό το σημείο, ήσουνα πάντα έτσι;

Μαριάννα:  Δεν ήταν έτσι σε καμία περίπτωση και τώρα είναι μια μάχη που δίνω καθημερινά. Απλά μου είναι πολύ πιο εύκολο να το κατακτήσω. Αυτό ήταν και ένα θέμα που είχα, όταν ξεκίνησα την ψυχοθεραπεία, δηλαδή πριν αρκετά χρόνια, πλέον, σχεδόν 10 χρόνια. Ήμουν σε μια φάση πολύ μεγάλης αβεβαιότητας που δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου, που δεν ήξερα, ας πούμε, που βρίσκομαι. Δηλαδή δεν μπορούσα να καταλάβω τι μου αρέσει, τι δεν μου αρέσει, από πού παίρνω απόλαυση, από πού παίρνω χαρά. Αν έβλεπες τη ζωή μου εξωτερικά ήταν τελεία, είχα μια τέλεια δουλειά, είχα καριέρα, είχα ένα ωραίο σπίτι, είχα σχέση. Ζούσα το όνειρο, θεωρητικά, αλλά από μέσα μου εγώ δεν ήξερα αν αυτό το πράγμα είμαι εγώ, αν είναι αυτό που με αντιπροσωπεύει ή είναι κάτι που μου το φορέσανε οι άλλοι, βλέπε γονείς, βλέπε κοινωνία, βλέπει πρέπει, βλέπε όλα αυτά. Οπότε χρειάστηκε αρκετά χρόνια δουλειάς για να μπορέσω λίγο να καταλάβω, να βγάλω τον εαυτό μου και να καταλάβω εγώ ποια είμαι, τι θέλω.

Αφροδίτη: Όταν αποφάσισες να ξεκινήσεις ψυχοθεραπεία -φαντάζομαι η συνειδητοποίηση ότι αυτό που έχω κάνει και ο δρόμος που έχω επιλέξει είναι λάθος ήρθε κάπου αργότερα- πως ήσουν συναισθηματικά;

Μαριάννα: Όταν ξεκινήσα δεν ήξερα ότι ήταν λάθος, αλλά δεν ήξερα αν ήταν και σωστό.

Αφροδίτη: Τι σε οδήγησε να ξεκινήσεις ψυχοθεραπεία; Θυμάσαι πώς ήσουν;

Μαριάννα:  Ήταν μια περίοδος στην ζωή μου που γενικά ήμουνα πάρα πολύ πιεσμένη και νομίζω τι είχα φτάσει σε ένα τελείως αδιέξοδο, σε ένα πάτο. Πραγματικά, κινούμουν σαν ζόμπι μέσα στην ημέρα, δηλαδή έκανα τα πράγματα μηχανικά. Έκανα ιστιοπλοϊα τότε, που είναι φανταστική, και αναρωτιόμουν «μου αρέσει η ιστιοπλοΐα  επειδή μ’αρέσει εμένα, όντως, ή επειδή, θεωρητικά η ιστιοπλοΐα είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον και πρέπει να κάνεις». Δηλαδή δεν μπορούσα να πάρω χαρά από τίποτα.

Αφροδίτη: Επομένως υπήρχε μια περίοδος που είχες βάλει τον εαυτό σου σαν σε αυτόματο πιλότο. Ήσουν δυσλειτουργική;

Μαριάννα: Καθόλου. Αυτό που λες, ήταν αυτόματος πιλότος. Δηλαδή από έξω, αν το έβλεπες, ήταν όλα κανονικά. Δηλαδή πήγαινα στη δουλειά μου, πήγαινα στο σπίτι μου, είχα τον σκύλο μου. Όσο δύσκολα και αν ήταν, δηλαδή και σε καταστάσεις που μπορεί να είχα ζοριστεί πάρα πολύ, δηλαδή σε καταθλιπτικές φάσεις ή που είχα πάρα πολύ άγχος, ήμουν λειτουργική. Αλλά από μέσα μου ήταν.. εντάξει, ας το.

Αφροδίτη: Μπορούσες δηλαδή να λειτουργήσεις αποτελεσματικά, αλλά σε σχέση με τον εαυτό τα πράγματα ήταν λίγο πιο δύσκολα.

Μαριάννα: Ναι, αποτελεσματικά, και είχε πολύ πίεση η ζωή μου τότε και απέδιδα κανονικά, αλλά από μέσα μου ήμουν χαμένη. Δηλαδή ρομπότ, όπως το είπες, σηκωνόμουν, δούλευα, εκτελούσα τα πάντα, καμία χαρά, καμία απόλαυση, τίποτα απολύτως.

Αφροδίτη: Υπήρχε κάποιο σύμπτωμα ψυχικό; Καταλαβαίνω ότι είχες μπει σε μια διαδικασία που είχε καταργηθεί οποιοδήποτε συναίσθημα, αυτό σε είχε οδηγήσει σε κάποιο άλλο σύμπτωμα;

Μαριάννα: Όχι, απλά άρχισαν να γίνονται κάποια περίεργα γεγονότα στη ζωή μου, άρχισαν να γίνονται κάποιες καταστάσεις, που έλεγα «κάτσε συγνώμη, τι κάνω εγώ εδώ;». Αλλά έπρεπε να γίνουν πολλά ακραία πράγματα, εκείνη τη στιγμή στη ζωή μου, για να ξυπνήσω και να πω «κάτι δεν πηγαίνει καλά εδώ πέρα».

Αφροδίτη: Και πώς αποφάσισες αυτό, σιγά σιγά, να αρχίζεις να το εξετάζεις; Πως είπες στον εαυτό σου ότι χρειάζεται να επαναπροσδιορίσω τα πράγματα;

Μαριάννα: Ήταν μια περίοδος που ένιωθα πάρα πολύ αβοήθητη. Ένιωθα πολύ χαμένη, δηλαδή ένιωθα ότι δεν ήξερα ποια είμαι. Δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου, δεν είχα αίσθηση του ποια είμαι, τι κάνω και που πάω. Οπότε κάπως κατάλαβα ότι χρειάζομαι βοήθεια για αυτό και ξεκίνησα ψυχοθεραπεία.

Αφροδίτη: Οπότε ξεκίνησες ψυχοθεραπεία και πώς μπήκες σε αυτή τη διαδικασία; Δηλαδή υπήρχε στεναχώρια, δεν υπήρχε τίποτα;

Μαριάννα: Δεν υπήρχε τίποτα.

Αφροδίτη: Ξεκινάς ψυχοθεραπεία και από πού από το πιάνεις;

Μαριάννα: Από το μηδέν, δηλαδή νομίζω ότι στην αρχή όταν ξεκίνησα, δεν μπορούσα να αναγνωρίσω κανένα συναίσθημα. Μου είχε βγάλει ο θεραπευτής μου μια άσκηση, που μου είχε δώσει ένα τροχό με τα συναισθήματα και με είχε βάλει κάθε 3 ώρες να σταματάω και να γράφω ότι ένιωθα εκείνη τη στιγμή, το οποίο στην αρχή με ζόρισε πάρα πολύ. Δηλαδή, ακόμα και όταν κάναμε θεραπεία μαζί, μου έλεγε, «εσύ τώρα, πώς νιώθεις»  και δεν ήξερα. Το «δεν ξέρω» ήταν η πιο συχνή απάντηση που έδινα. Αλλά λίγο με την άσκηση, λίγο το πως θα έβλεπα και στον άλλον απέναντι. Δηλαδή, μπορεί εγώ να του περιέγραφα ένα σκηνικό, τελείως ψυχρά και αδιάφορα και casual και να έβλεπα απέναντι ότι ήταν γεμάτος θυμό ή ήταν γεμάτος στεναχώρια. Το έβλεπα στα μάτια του και εγώ δεν ένιωθα τίποτα αντίστοιχο. Αλλά σιγά σιγά, κάπως άρχισα να καταλαβαίνω κάποια πράγματα και να αισθάνομαι.

Αφροδίτη: Ξεκινάς σιγά σιγά με τη βοήθεια του θεραπευτή να αναγνωρίζεις συναισθήματα, να συνειδητοποιείς συναισθήματα που υπάρχουν σε σένα, αλλά για κάποιο λόγο τα έχεις καταργήσει. Θυμάσαι ποια ήταν τα πρώτα συναισθήματα που άρχισες να αναγνωρίζεις;

Μαριάννα: Τα πρώτα ήταν η θλίψη, έτσι το πιο εύκολο που το είχα. Και μετά ήταν ο θυμός, το οποίο ήταν με πολύ ενοχές του ότι έχω θυμό. Αλλά ναι, πρώτα βγήκαν έτσι λίγο τα, αρνητικά, πιο εύκολα.

Αφροδίτη: Ενοχές, γιατί;

Μαριάννα: Ενοχές που είχα θυμό, γιατί δεν θα έπρεπε να θυμώνεις. Γενικά, το θυμό τον έχουμε καταδικάσει λίγο σαν αίσθημα, δηλαδή ζούμε σε αυτή  την κοινωνία που πρέπει  να είμαστε όλοι χαρούμενοι, και να νιώθουμε ευλογημένοι στην τοποθεσία που είμαστε, ότι όλα στη ζωή είναι καλά και να τα βλέπουμε θετικά, αλλά δεν είναι έτσι. Δηλαδή υπάρχουν πολλά πράγματα στη ζωή που σε εξοργίζουν. Είναι και αυτό ένα συναίσθημα που έπρεπε να αποδεχτώ. Εγώ ένιωθα πολύ ένοχη, γιατί στη θεραπεία, όταν μπαίνεις μετά από ένα σημείο, αρχίζεις και νιώθεις και θυμό για πράγματα που έχουν γίνει στο παρελθόν, για τους γονείς σου, που τα ‘χεις καταπιέσει. Ξέρεις, τους αγαπάω τους γονείς μου, πως γίνεται να είμαι και τόσο θυμωμένη; Οπότε οι ενοχές είναι πολλές.

Αφροδίτη: Υπήρχε θυμός ο οποίος συνδέθηκε με την οικογένεια ή ήταν στο παρόν περισσότερο;

Μαριάννα: Ήταν πάρα πολύ μεγάλο κομμάτι, σίγουρα, στο παρελθόν. Ξεκινώντας τη θεραπεία, άρχισαν να μου βγαίνουν μνήμες που τις είχα ξεχάσει ή πράγματα που είχαν συμβεί, αλλά δεν είχα καταλάβει τη σοβαρότητά τους. Είχα μεγαλώσει με κάποια πράγματα και θεωρούσα ότι είναι φυσιολογικά, αλλά δεν είναι. Οπότε εκεί βγήκε σίγουρα ένας μεγάλος θυμός για το παρελθόν. Αλλά από τη στιγμή που βγήκε στην επιφάνεια, μπορούσα μετά να το αντιμετωπίσω, δηλαδή μπορούσα να το δουλέψω,  μπορούσα να το λύσω.

Αφροδίτη: Οπότε ξεκινάς και τα πρώτα συναισθήματα που αναγνωρίζεις είναι αρνητικά: θυμός, θλίψη.

Συνειδητοποιείς ότι υπάρχει και μια πολύ μεγάλη ενοχή για να επιτρέψεις στον εαυτό σου να βιώσει τέτοια συναισθήματα.

Μαριάννα: Όταν είσαι και γυναίκα, δεν σου επιτρέπει η κοινωνία να είσαι θυμωμένη. Πρέπει να είμαστε πιο γλυκές, δηλαδή τη θλίψη μπορεί να την δεχθεί. Αν στεναχωρηθείς με κάτι, θα πεις τι γλυκούλι και συγκινητικό. Αν σαν γυναίκα εξοργίζεσαι με πράγματα που συμβαίνουν και απαιτείς, αντιμετωπίζεται λίγο περίεργα.

Αφροδίτη: Οπότε ξεκινάς και αρχίζεις σιγά σιγά να αναγνωρίζεις αρνητικά συναισθήματα. Τι έγινε με τα θετικά; Υπήρχε η ίδια δυσκολία;

Μαριάννα: Καλά ναι, σίγουρα υπήρχε και πολύ μεγάλη δυσκολία και στα θετικά, γιατί άμα κόψεις τα αρνητικά συναισθήματα, άμα δεν θες να νιώθεις στεναχώρια δεν θες να νιώθεις θυμό, δυστυχώς δεν υπάρχει φίλτρο και κόβονται όλα, δε νιώθεις τίποτα. Οπότε και πάλι τα θετικά μου πήρε καιρό να αρχίσω να παίρνω χαρά από τα πράγματα, δηλαδή έμπαινε πάντα το άγχος μου μέσα και μου τα κατέστρεφε όλα. Δεν μπορούσα να ζήσω τη στιγμή. Το μυαλό μου έτρεχε στο να βρει το μικρό, το αρνητικό, το στραβό εκείνης της στιγμής, τι με ενοχλεί ή τι θα γίνει μετά ή στο πού θα πάμε παραπέρα. Οπότε αυτό που λέμε «απλά χαλάρωσε και απόλαυσε την στιγμή»  ήταν κάτι που πήρε πολύ καιρό, για να έρθει. Δεν ήξερα τι μου αρέσει δηλαδή. Είχα κάτι που κοινωνικά ήταν πολύ ωραίο, πολύ αποδεκτό. Καταλάβαινα ότι κάτι συμβαίνει μέσα μου που δεν είναι σωστό, αλλά δεν ήξερα που να βρω το σωστό. Τι είναι αυτό που με κάνει να χαρώ, να απολαύσω περισσότερο. Όταν μετά άρχισα να τα αναγνωρίζω, αυτό είναι που με βοήθησε πολύ να αλλάξω τη ζωή μου, να πάρω πιο σωστές αποφάσεις, να φεύγω από άσχημες καταστάσεις πιο γρήγορα, να βρίσκω τις σωστές.

Αφροδίτη: Όπως ακούω, θα ήθελα να μου πεις περισσότερα για το πώς πέρασες από τον αυτόματο πιλότο στο σημείο που άρχισες να έχεις επαφή πολύ και με τα θετικά και με τα συναισθήματα και το πώς στέκεσαι σε κάθε συνθήκη της ζωής σου, τι είναι αυτό που θέλεις ή δεν θέλεις να κρατήσεις.

Μαριάννα: Ήταν κάτι που γινόταν μέρα με τη μέρα. Δηλαδή, όσο πιο πολύ το εξασκούσα, τόσο πιο εύκολο γινόταν.

Αφροδίτη: Πόσο καιρό έκανες ψυχοθεραπεία;

Μαριάννα: 7 χρόνια. Θυμάμαι ότι πήγαινα τότε στο θεραπευτή μου και περιέγραφα μια κατάσταση και τον έβλεπα τον άλλο να θυμώνει και εγώ ακόμα δεν είχα αρχίσει να γνωρίζω.

Αφροδίτη: Να θυμώνει για να σου καθρεφτίζει το δικό σου;

Μαριάννα: Ναι, για να καθρεφτίζει το δικό μου. Μου έλεγε ότι δεν μπορώ να καταλάβω πως μου τα λες έτσι ψύχραιμα, εγώ είμαι εξοργισμένος με αυτό που ακούω. Οπότε, σιγά σιγά, όσο πιο πολύ το δουλεύαμε μαζί και το συζητούσαμε, ερχόταν η αντίδραση μου λίγο πιο άμεσα. Δηλαδή μετά, μπορεί να ήταν ένα σημείο που να έχει γίνει κάτι, έκλεινα την πόρτα και έλεγα «τιιι μου είπε τώρα;» Δηλαδή θα ερχόταν με λίγο χρονοκαθυστέρηση. Αυτό σιγά σιγά ερχόταν πιο κοντά, πιο άμεσα και έμαθα κι εγώ να τα αναγνωρίζω.

Αφροδίτη: Οπότε ξεκινάς ψυχοθεραπεία. Περνάς στην πρώτη περίοδο που είναι η περίοδος που αναγνωρίζεις συναισθήματα.

Μαριάννα: Ναι στην αρχή είναι όλα τελεία, δηλαδή τις πρώτες φορές που πας ψυχοθεραπεία νιώθεις λίγο ότι έχω μια βοήθεια, ότι στηρίζομαι, αλλά είναι και το ότι κάποια πράγματα που στο μυαλό μου ήταν κουβάρι, τα απλοποιεί πάρα πολύ ο άλλος. Δηλαδή θα σου πω ότι πρέπει να πάω αύριο εκεί και δεν θέλω καθόλου και θα σου πει «μην πας» και λες «ώπα, είναι τόσο απλό». Δηλαδή μαθαίνεις να λες το όχι και κάποια πράγματα είναι πολύ απλά και νιώθεις πολύ καλά. Μετά ήταν η φάση που άρχισα να αναγνωρίζω τα συναισθήματα. Μετά υπάρχει ένα δύσκολο στάδιο, δηλαδή όταν πλέον είχα μπει πιο βαθιά και άρχισαν να έρχονται μνήμες από το παρελθόν.  Ήταν πράγματα που όταν είσαι παιδι δεν καταλαβαίνεις τη σοβαρότητα τους, αλλά τα νιώθεις μέσα σου, δηλαδή ξύπνησαν αυτά τα συναισθήματα, τα παιδικά. Άρχισα να νιώθω ένα θυμό και μια αδικία για πράγματα που είχαν γίνει στη ζωή μου, που εγώ δεν έφταιγα. Και εκεί ήταν που αρχίζουν και κλονίζονται και λίγο και οι σχέσεις με τους γύρω ανθρώπους, για τους γονείς, τους φίλους. Και ήταν όλο δύσκολο αυτό γιατί έπρεπε όλα αυτά να δουλευτούν, από τη στιγμή που ήταν στην επιφάνεια.

Αφροδίτη: Οπότε πήγες πίσω λίγο σε σχέσεις, οπότε αρχίζεις αυτές τις συναισθηματικές συνειδητοποιήσεις να τις βάζει σε πολύ συγκεκριμένα πλαίσια, οικογένεια, φίλοι, σχέσεις. Εκεί τα πράγματα ήταν λίγο πιο..

Μαριάννα: Εκεί ήτανε δύσκολο, ναι, δηλαδή έφευγα κάποιες φορές από τη θεραπεία και ένιωθα ότι έχει πέσει ο ουρανός να με πλακώσει. Έλεγα να φτάσω σπίτι μου λίγο να ηρεμήσω. Επίσης ήταν και η φάση που επειδή άρχισα να αναγνωρίζω συναισθήματα, μεγάλωσε και η ενσυναίσθησή μου, οπότε έπαιρνα πλέον και τον πόνο των άλλων των ανθρώπων μέσα μου. Και στην ομαδική θεραπεία, που κάνουμε Σαββατοκύριακα ολόκληρα, αλλά και με τους φίλους μου ή με το τι συμβαίνει στον κόσμο, ξαφνικά, άρχισα να νιώθω και το βάρος του άλλου και ήτανε λίγο δύσκολο να το αντέξεις. Είναι κάτι που έμαθα μετά να το διαχειρίζομαι πολύ πιο εύκολα, να βάζω λίγο το όριο και να μη χάνεσαι μέσα στον πόνο του άλλου.

Αφροδίτη: Ήταν σαν να πέρασες, από το ένα άκρο, που ήταν η απόλυτη κατάργηση στο άλλο άκρο που είναι «έχω ανοίξει, ρουφάω όλο το συναίσθημα που υπάρχει στις σχέσεις». Που σε βοήθησε αυτή η στροφή;

Μαριάννα: Καταλαβαίνεις ότι όταν εγώ δεν είχα επαφή με το δικό μου συναίσθημα, δεν μπορούσα και με τους άλλους ανθρώπους να έχω επαφή. Δηλαδή, έβγαινα, περνούσα ωραία ήταν αυτό που κάνουμε λίγο χαβαλέ, αλλά δεν έμπαινα σε ποιο μεγάλο βάθος στη σχέση. Και γι’αυτό δεν μπορούσα να κρατήσω και κάποια σχέση στη ζωή μου, είτε αυτή ήταν φιλική είτε ήταν συντροφική, γιατί φτάνουν μέχρι ένα σημείο-κρατιόντουσαν λίγο στην επιφάνεια. Μετά μπόρεσα να μπω και πιο μέσα.. Παράδειγμα, κάναμε παρέα εμείς και έκανες εσύ κάτι που με ενοχλούσε, σε ξέγραφα, δεν θα έμπαινα στη διαδικασία να πεις στον άλλο: «ξέρεις, με ενόχλησε αυτό που έκανες για αυτό και αυτό το λόγο.»

Αφροδίτη: Ναι, γιατί έκανες κατάργηση και στις σχέσεις. Αν κάτι δεν αρέσει, το πετάμε για να είμαστε λειτουργικοί και να προχωράμε. Επομένως, μπήκες μέσα από αυτή τη διαδικασία της ψυχοθεραπείας να έχεις πιο ουσιαστική σχέση και με τους γύρω σου και με τον εαυτό σου.

Μαριάννα: Ναι ναι μαζί πάνε αυτά.

Αφροδίτη: Μαζί ακριβώς. Στο κομμάτι της σχέσης με τον εαυτό σου, ποιος είναι ο δείκτης στη ζωή σου σήμερα που επισημαίνει μια πολύ μεγάλη αλλαγή στη σχέση με τον εαυτό σου; Πως ήσουν πριν 10 χρόνια και πως είσαι σήμερα ή μπορεί να είναι πολλά πράγματα.

Μαριάννα: Γενικά τα πράγματα δεν είναι εύκολα, δηλαδή κάθε μέρα είναι μια μάχη εσωτερική. Απλά αυτό που μου δίνει δύναμη τώρα είναι ότι ξέρω, παντρεύομαι τον φόβο μου, τον παίρνω αγκαλιά και προχωράω. Δηλαδή μπορεί να με αγχώνει μια κατάσταση, αλλά επειδή καταλαβαίνω ότι αν θέλω να προχωρήσω, αν θέλω να κάνω κάτι διαφορετικό, αν θέλω να είμαι χαρούμενη, να είμαι ευτυχισμένη, πρέπει να βγω από το comfort zone μου. Το παίρνω το άγχος μου αγκαλιά και προχωράω.

Αφροδίτη: Επομένως, έχεις φτάσει σε ένα σημείο που συνθέτεις και τι συναισθήματα βιώνεις και τη λογική.

Μαριάννα: Είμαι σε ένα σημείο που με απασχολεί πιο πολύ πώς αισθάνομαι εγώ και όχι τι θεωρούν οι άλλοι, τι θα πουν οι άλλοι, τι θα φανεί έξω, τι θα πει ο κόσμος. Με νοιάζει πιο πολύ εγώ να νιώθω καλά. Και σίγουρα – και αυτή τη στιγμή εκτίθεμαι- και σίγουρα πολλοί θα το κρίνουν. Δεν με νοιάζει τόσο. Με νοιάζει, πως αυτό το πράγμα  θα με κάνει να νιώσω. Αν αρέσεις σε όλο τον κόσμο, πρέπει να είσαι μετριότητα, δεν έχεις χαρακτήρα, δεν έχεις διαφορετικότητα.

Αφροδίτη: Αναρωτιέμαι αν το σημείο που βρίσκεσαι σήμερα, που ξέρεις τα όριά σου, ξέρεις τι σου αρέσει και τι δεν σου αρέσει, θα μπορούσες να το έχεις κατακτήσει χωρίς να έχεις περάσει από αυτή τη διαδικασία.

Μαριάννα: Καθόλου. Αν ένα πράγμα μετανιώνω είναι ότι εγώ ξεκίνησα ψυχοθεραπεία αργά σχετικά, δηλαδή ήμουν 30 κάτι χρόνων και είχε παιδιά που ξεκινούσαν 25, 26, 28. Δηλαδή αυτό που σκέφτομαι είναι πόσο πολύ διαφορετική θα ήταν η ζωή μου, αν είχα ξεκινήσει νωρίτερα. Βέβαια, δεν έχει καμία σημασία γιατί και το από δω και πέρα πάλι αρκετό είναι, αλλά σίγουρα θα ήθελα να είχα ξεκινήσει νωρίτερα. Θα ήταν κάτι που θα το σύστηνα στους πάντες να κάνουν και όσο πιο νωρίς γίνεται.

Αφροδίτη: Οπότε το μεγαλύτερο κέρδος, αν μπορείς να το ονοματίσεις με μια-δυο λέξεις, ποιό θα ήτανε για εσένα;

Μαριάννα: Το μεγαλύτερο κέρδος είναι ότι βρήκα τον εαυτό μου.

Αφροδίτη: Η αυτογνωσία

Μαριάννα: ΝΑΙ

Αφροδίτη: Μαριάννα, σ’ ευχαριστώ πολύ που ήσουνα εδώ σήμερα, νομίζω ότι η συζήτηση που κάναμε είναι αρκετά χρήσιμη στο πως ο τρόπος που φερόμαστε και θεωρούμε ότι είμαστε στη ζωή μας, που  μπορεί κάποιες φορές, ακόμα και αν είμαστε αποτελεσματικοί και λειτουργικοί, από κάτω να υπάρχουν κάποια κενά σημεία ή κάποια σημεία που θέλουν έτσι μια ρύθμιση. Νομίζω είσαι ένα πολύ ωραίο παράδειγμα, μιας τέτοιες περίπτωσης. Υπήρχε κάποιο σημείο που ήσουνα πολύ αποτελεσματική, πολύ λειτουργική και χρειάστηκε να μπεις σε μια ρύθμιση, γιατί κάπου δυσκόλεψαν τα πράγματα και βγήκες από αυτό με ένα πολύ μεγάλο κέρδος. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ.

Μαριάννα: Και εγώ ευχαριστώ πάρα πολύ.

Δες και τα υπόλοιπα επεισόδια:

• E01: Μιλάμε με τον Θωμά Ζάμπρα για την κατάθλιψη
• E03: Μιλάμε με την abstract girl για την ψυχική ανθεκτικότητα
• E04: Μιλάμε με τον An Ordinary Man για το Work-Life Balance
• E05: Μιλάμε με τις Think Pig για την ψυχοθεραπεία
• E06: Μιλάμε με τον Γιάννη Σαρακατσάνη για τα “κοινωνικά πρέπει”
• E07: Μιλάμε με τον Νίκο Ιατρού για την απόρριψη