Συνηθίζω να λέω πως η δική μου μάχη με τη νευρική ανορεξία ξεκίνησε όταν άρχισα να αυξάνω τα καθημερινά μου βήματα και να μειώνω τις θερμίδες που κατανάλωνα. Στην πραγματικότητα, άρχισε όταν ξεκίνησα να απεχθάνομαι την εικόνα μου· να μισώ, χωρίς ουδεμία υπερβολή, τον εαυτό μου.

Δεχόμουν τόσο έντονο εκφοβισμό σχετιζόμενο με το βάρος μου και την εμφάνισή μου, που δεν άντεχα να κοιτώ την αντανάκλασή μου στον καθρέφτη. Άκουγα όλων των ειδών τις προσβολές. Αισθανόμουν παραγκονισμένος. Δεν ήμουν εγώ για κανέναν, δεν ήμουν το όνομά μου. Ήμουν… ο χοντρός. Τα κορίτσια αήδιαζαν στην ιδέα να βρίσκονται κοντά μου και τα αγόρια με χρησιμοποιούσαν ως σάκο του μποξ. Και μεταφορικά και κυριολεκτικά. Αυτό που έχει σημασία είναι πως μού είχε κλαπεί η θέση μου στην κοινωνία, η ταυτότητά μου. Αν δεν άλλαζα την εμφάνισή μου, δεν θα έβγαινα ποτέ από το σκοτάδι στο οποίο είχα χωθεί… αυτό σκεφτόμουν. Για αυτό, κι όταν ξεκίνησα τη δίαιτα και τη γυμναστική, εκείνη τη φορά, δεν σταμάτησα σε τίποτα και κατέστρεψα τον εαυτό μου.

Αν δεν άλλαζα την εμφάνισή μου, δεν θα έβγαινα ποτέ από το σκοτάδι στο οποίο είχα χωθεί… αυτό σκεφτόμουν.

Τα πάντα ήταν νούμερα, τα πάντα ήταν πειθαρχία. Δεν μου επέτρεπα να ξεφύγω ούτε στο ελάχιστο από τη δίαιτα που εγώ ο ίδιος δημιούργησα για τον εαυτό μου και θύμωνα σε όποιον απειλούσε να χαλάσει το άκαμπτο πρόγραμμά μου. Το μενού μου ήταν ακραία περιορισμένο στα καλύτερα τρόφιμα που θα μπορούσα να έχω επιλέξει. Κάθε πρωί ζυγιζόμουν. Οτιδήποτε μικρότερο από τον αριθμό της προηγούμενης ημέρας ήταν καλό· οτιδήποτε άλλο ήτανε πανωλεθρία. Μου επέτρεπα να αυξάνω τις ασκήσεις γυμναστικής που έκανα καθημερινά (χωρίς εξαιρέσεις, ούτε ακόμα και σε γιορτές ή ιδιαίτερες ημέρες φυσικά), αλλά ποτέ να τιε μειώνω.

Ο αριθμός στην ζυγαριά, φυσικά, μίκραινε, αλλά για κάποιον λόγο το σώμα μου δεν μού φαινόταν τέλειο. Ήθελα πάντα κάτι περισσότερο. Προσπαθούσα να βάλω όρια στα οποία μόλις έφτανα θα σταματούσα, αλλά πάντα γκρεμίζονταν γιατί φάνταζε ακατόρθωτο να κάμψω το άκαμπτο αυτό πρόγραμμα που ήλεγχε την ζωή μου. Και πέραν αυτού… φοβόμουν. Ήμουν σίγουρος πως αν άλλαζα κάτι, αν σταματούσα να καταπονώ τον εαυτό μου στον μέγιστο βαθμό, θα επέστρεφα στο απαίσιο πριν. Και δεν θα μπορούσα να αντέξω κάτι τέτοιο.

Κάποια στιγμή, ο αριθμός στην ζυγαριά κόλλησε. Ο οργανισμός μου δεν κατάφερνε να χάσει άλλο βάρος, κι εγώ τα είχα χάσει. Εκείνη τη περίοδο ήρθε και το χαρτί για τον στρατό. Ήξερα πως δεν θα κατάφερνα να τα βγάλω πέρα. Παρ’ όλα αυτά, παρουσιάστηκε η ευκαιρία να εξεταστώ από ψυχολόγο. Κι αυτό ήταν που ουσιαστικά μου έσωσε την ζωή. Ως εκείνη τη στιγμή, δεν είχαν προσπαθήσει πολλοί να με βοηθήσουν, κι όσοι έβλεπαν το πρόβλημα, έμεναν μακριά γιατί ύψωνα τείχη αδιαπέραστα. Ίσως πάλι να χρειαζόταν εγώ να πάρω πρώτα την απόφαση να βοηθηθώ, γιατί είναι δύσκολο να βγάλεις από τον βούρκο κάποιον που κολυμπάει όλο και πιο βαθιά. Όταν όμως αποφασίσει να βγει στη στεριά, η βοήθειά σου είναι σημαντική. Για αυτό να είσαι έτοιμος να τη δώσεις, όταν χρειαστεί.

Πέτρος

*Η υπογραφή αποτελειται απο ψευδωνυμο με σκοπο την προστασία της ανωνυμιας.
Αν θες να μοιραστείς με το ClicktoTherapy τη μαρτυρία σου, παρακαλούμε στείλε μας μήνυμα στο info@clicktotherapy.com και θα έρθουμε σε επαφή μαζί σου.