Σε καλοσωρίζουμε στο τέταρτο επεισόδιο της σειράς «Ας το Συζητήσουμε» σε συνεργασία με το What’s Up της Cosmote. Σε κάθε επεισόδιο συζητάμε για θέματα ψυχικής υγείας.
Σε αυτό το επεισόδιο ο Αντώνης Μαργαρώνης aka An Ordinary Man μιλάει με την Αφροδίτη Καψαρίδη, Επιστημονική Υπεύθυνη του ClicktoTherapy, για το πώς επιτυγχάνει το Work-Life Balance.
Παρακολούθησε ολόκληρη τη συζήτηση στο Youtube:
ή άκουσέ τη μέσω του Spotify:
Δες και τα υπόλοιπα επεισόδια:
- E01: Μιλάμε με τον Θωμά Ζάμπρα για την κατάθλιψη
- E02: Μιλάμε με την Surtuko για την αυτογνωσία
- E03: Μιλάμε με την Abstract Girl για την Ψυχική Ανθεκτικότητα
- E05: Μιλάμε με τις Think Pig για την ψυχοθεραπεία
- E06: Μιλάμε με τον Γιάννη Σαρακατσάνη για τα “κοινωνικά πρέπει”
- E07: Μιλάμε με τον Νίκο Ιατρού για την απόρριψη
Aφροδίτη: Γεια σου Αντώνη καλώς ήρθες στη σειρά συζητήσεων για θέματα ψυχικής υγείας από το Click to Therapy σε συνεργασία με το What’s Up. Eίμαι η Αφροδίτη, είμαι ψυχολόγος.
Αντώνης: Καλώς σας βρήκα.
Αφροδίτη: Χαίρομαι πολύ που είσαι εδώ σήμερα. Αντώνης Μαργαρώνης, γνωστός και ως An Ordinary Man. Illustrator με έτσι πολύ όμορφο περιεχόμενο και δημιουργίες.
Αντώνης: Σε ευχαριστώ πάρα πολύ.
Αφροδίτη: Έχω την αίσθηση από όσο έχω δει o,τι έχεις φτιάξει και μοιράζεσαι δημόσια, υπάρχει ένα πολύ έντονα προσωπικό κομμάτι στα post που ανεβάζεις. Υπάρχει έτσι μια διάθεση πολύ γλυκιά, χιουμοριστική, ακόμα και για πράγματα που στην καθημερινότητα είναι πιο δύσκολα, πιο δυσάρεστα. Έχεις πάντα έτσι μια προσέγγιση πολύ χιουμοριστική και γλυκιά. Πως έχει έρθει αυτή η διάθεση; είναι ένα δικό σου κομμάτι; είναι ένα κομμάτι που το έμαθες ξεκινώντας να δημιουργείς το υλικό που δημοσιεύεις;
Αντώνης: Είναι ένα δικό μου κομμάτι, με την έννοια ότι είναι ένα στοιχείο του χαρακτήρα μου. Έτσι κάπως αντιμετωπίζω τα πράγματα γενικά, στη ζωή, βάζω χιούμορ, ας πούμε, και στις δυσκολίες. Οπότε και το ordinary είναι ένα κομμάτι του πώς αντιμετωπίζω γενικότερα αυτά που μου συμβαίνουν, απλά εκεί είναι λίγο πιο στοχευμένο. Έχει με τα χρόνια αποκτήσει ένα ύφος, όπως είπες και εσύ, λίγο πιο χιουμοριστικό, λίγο πιο σαρκαστικό καμιά φορά. Παίρνοντας μικρά πράγματα της καθημερινότητας και αντιστρέφοντας τα, βάζοντας έτσι ένα τουίστ πιο χιουμοριστικό. Οπότε ναι, ξεκινάει από μένα, προφανώς. Είναι πράγματα που έτσι κι αλλιώς θα λέγαμε στους φίλους μου με την παρέα μου. Απλά εκεί έχουμε μια συγκεκριμένη μορφή σε μορφή σκίτσου ή ατάκας. Και η οποία είναι λίγο πιο εύληπτη σε ένα μέσο, όπως το instagram, ας πούμε συγκεκριμένα.
Αφροδίτη: Θα ήθελες να μοιραστείς ενα σκίτσο από αυτά που έχεις κάνει που αισθάνεσαι ότι σε αντιπροσωπεύει πάρα πολύ;
Αντώνης: Ό,τι φτιάχνω στο instagram προέρχεται από μένα και είναι πράγματα τα οποία έτσι κι αλλιώς τα πιστεύω, γιατί είναι ένα προσωπικό μέσο έκφρασης. Από κει και πέρα, κάποια είναι πιο αγαπημένα, σίγουρα. Ένα που έφτιαξα τελευταία και μου άρεσε λέει ότι «Ανυπομονώ να έρθουν τα ΑΙ τύπου chatGDP και λοιπά να δουλέψουνε στη θέση μου, για να πάρουν το άγχος της δουλειάς μου. Στα αγγλικά γενικά είναι αυτές οι εκφράσεις. Νιώθω ότι μπορώ να εκφράζομαι λίγο πιο άνετα όταν είναι στην αγγλική γλώσσα, όχι γιατί εγώ έχω κάποια ιδιαίτερη εξοικείωση, αλλά επειδή σαν γλώσσα λειτουργεί λίγο πιο εύκολα να έχεις μικρά αποφθέγματα , τα οποία γράφουν στο instagram. Και αυτό ας πούμε, ήταν ένα από τα τελευταία που μου άρεσε.
Αφροδίτη: Είναι πολύ, πολύ ωραία και έξυπνα. Έτσι όλες οι τοποθετήσεις έχουν έτσι κάτι πολύ έξυπνο που εμένα προσωπικα μου αρεσουν πολυ. Επομένως, αυτή η στάση είναι μια στάση, μια διάθεση που έχεις προς τη ζωή, που έτσι είσαι και με τους φίλους σου. Πως είναι να υπάρχει ένα τόσο έντονα δικό σου προσωπικό κομμάτι στην παραγωγή, την επαγγελματική, γιατί αυτό είναι επαγγελματική δραστηριότητα, σωστά;
Αντώνης: Ειδικά τον τελευταίο χρόνο που έχω φτιάξει και κάποια merch, δηλαδή κούπες, μπλουζάκια και άλλα πράγματα. Αυτό έχει πάρει και μια εμπορική διάσταση, ας πούμε, αλλά σίγουρα το περιεχόμενο παραμένει προσωπικό και αυτά που φτιάχνω είναι προσωπικές δημιουργίες. Εντάξει, δεν αλλάζει κάτι επί της ουσίας, φτιάχνω πράγματα τα οποία τα πιστεύω που με εκφράζουν και από κει και πέρα, επειδή συνήθως η έμπνευση είναι μικροπράγματα της καθημερινότητας, τα οποία λίγο πολύ όλοι βιώνουμε, βλέπω οτι υπάρχει και ανταπόκριση. Ο κόσμος, αυτοί που ακολουθούν τέλος πάντων το προφίλ, το ακολουθούν γιατί βλέπουν στις σκέψεις μου σκέψεις που έχουν κάνει και οι ίδιοι. Και μέσα από το χιούμορ ίσως τους βοηθάει λίγο και εκείνους να είναι αυτές οι σκέψεις πιο υποφερτές, ας το πούμε έτσι.
Αφροδίτη: Οπότε είναι βοηθητικό το ότι οι αντλείς από την προσωπική σφαίρα στην επαγγελματική σφαίρα και είναι κάτι που σε βοηθάει.
Αντώνης: Αυτό με βοηθάει. Είναι κάτι το οποίο το έκανα έτσι κι αλλιώς. Δεν είναι η κύρια εργασία μου (δουλεύω και ως μισθωτός κανονικά σαν art director στη διαφήμιση). Έχω παράλληλα και ως free lancer μια δραστηριότητα. Δηλαδή τώρα ας πούμε είναι πιο πολύ ένα χόμπι και ένας τρόπος έκφρασης προσωπικής, παρά μια εμπορική δραστηριότητα. Παρόλο που τον τελευταίο χρόνο έχει μπει και αυτό το κομμάτι μέσα, σε γενικές γραμμές είναι κάτι πιο ελεύθερο και ανεξάρτητο.
Αφροδίτη: Οπότε όλες οι δραστηριότητες, οι επαγγελματικές, έχουν να κάνουν με δημιουργία και φαντάζομαι σε όλες αυτές τις διάφορες δραστηριότητες που έχεις, χρειάζεται να βάζεις το δικό σου κομμάτι.
Αντώνης: Ναι, πρέπει να σεβαστείς κάποια guidelines. Εφόσον μιλάμε για ένα επάγγελμα, το οποίο έχει μια καλλιτεχνική διάσταση, τείνει να βάλεις την προσωπική σου πινελιά, ας το πούμε έτσι.
Αφροδίτη: Από μια πλευρά είναι βοηθητικό, γιατί αντλείς πιο εύκολα από τα δικά σου χαρακτηριστικά, για να είσαι αποτελεσματικότερος στην εργασία και μετουσιώνεις ίσως δικές σου πλευρές στο καλλιτεχνικό προϊόν ή οτιδήποτε δημιουργείς. Από την άλλη, αναρωτιέμαι, όταν τα όρια γίνονται τόσο θολά, ανάμεσα σε αυτό που είναι ο Αντώνης και αυτό που χρειάζεται να είναι, αν μπορεί να δημιουργεί κάποια δυσκολία. Ή αν έχει χρειαστεί να είσαι περισσότερο προσεκτικός, να διαχειριστείς κάποια πράγματα με μεγαλύτερη μέριμνα, ώστε να διαφυλάξεις την προσωπική σφαίρα και να την διαχωρίζεις από την επαγγελματική, δηλαδή το κομμάτι της ισορροπίας ανάμεσα στην προσωπική ζωή και την επαγγελματική δραστηριότητα.
Αντώνης: Καταρχάς υπάρχει ένα χαρακτηριστικό σε όλα τα δημιουργικά επαγγέλματα, νομίζω, επειδή ακριβώς δίνεις στο παραγόμενο προϊόν ένα κομμάτι από την ψυχή σου, ας το πω έτσι, και βάζεις λίγο μεράκι και είσαι από πάνω του και το αγαπάς την ώρα που το φτιάχνεις. Πολλές φορές όσοι κάνουν αυτή τη δουλειά, νιώθουν να έχουμε μια άμυνα απέναντι σε αυτό που φτιάξαμε πια. Είναι δικό μου παιδί και δεν θέλω να μου το κριτικάρεις, να μου το πειράξεις. Οπότε εκεί, λίγο, θέλει μια διαχείριση, που με την εμπειρία σιγά σιγά έρχεται. Το πρώτο σκέλος, είναι η στιγμή που δουλεύω και που πρέπει, πραγματικά, να τα δώσω όλα και να βγάλω κάτι όμορφο. Το δεύτερο σκέλος είναι η στιγμή που το κρίνουμε αντικειμενικά, αυτό που φτιάξαμε «κατά πόσο δουλεύει για τον πελάτη, κατά πόσο υπηρετεί το σκοπό του και τα λοιπά». Στο δεύτερο σκέλος, πρέπει λίγο να αποστασιοποιείσαι και να το βλέπεις σαν ένας τρίτος, χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι δεν θα βάλεις όρια, ότι θα αφήσεις το κάθε έναν, ας πούμε, να σχολιάζει ανεξέλεγκτα ή να το καταπατά. Αλλά πρέπει να κάνεις αυτό το διαχωρισμό. Τώρα στο πώς διαχωρίζεις την επαγγελματική σου ζωή, ας πούμε, η οποία μπορεί να έχει μια δημιουργική φύση, από την προσωπική ζωή και πώς αυτά τα δυο μεταξύ τους ισορροπούν; Αυτό δεν επηρεάζει τόσο όταν είναι δημιουργικό ή όχι ένα επάγγελμα. Αυτό είναι κάτι το οποίο αφορά οποιονδήποτε δουλεύει. Ο,τι επάγγελμα και να κάνεις, το να μπορείς να έχεις αυτόν τον διαχωρισμό ή τέλος πάντων, την ισορροπία, γιατί μπορεί να μην είναι πάντα απολύτως αυτά ξεκάθαρα διαχωρισμένα, είναι κάτι το οποίο στοχεύουμε και προσπαθούμε να πετύχουμε, ασχέτως αν είναι δημιουργικό ή όχι το επάγγελμά μας.
Αφροδίτη: Ουσιαστικά, από ότι καταλαβαίνω, από αυτό που μου λες, είναι ότι σε κάθε επάγγελμα χρειάζεται μια δομή να είναι διασφαλισμένη για να είναι διαχωρισμένες σφαίρες: προσωπική ζωή, επαγγελματική. Η δυσκολία, ενδεχομένως, που μπορεί να υπάρχει περισσότερο σε ένα δημιουργικό επάγγελμα, είναι το πώς σε μια συναισθηματική, περισσότερο, διάσταση, πώς θα εκλάβει ο κόσμος το «παιδί μου» εντός εισαγωγικών, το δημιούργημά μου.
Αντώνης: Είναι και αυτό που λες, αλλά υπάρχει και ένας μύθος, γενικά στα δημιουργικά επαγγέλματα. Ότι, δεν ξέρω, επειδή έχουν μια καλλιτεχνική φύση ότι θα πρέπει να αφιερώνεις πάρα πολλές ώρες μέχρι να σου έρθει η έμπνευση και μπορεί να σκάσει ξαφνικά μες στο βράδυ, ας πούμε, εκεί που δεν το περιμένεις. Γενικά εγώ δεν το συμμερίζομαι αυτό σαν άποψη και σαν στάση και σαν τρόπος ζωής. Θεωρώ ότι μέσα στο ωράριό σου, μέσα στο χρόνο που έχεις ορίσει (αν είσαι μισθωτός, στο χρόνο που ορίζεται εξωγενώς από το πρόγραμμά σου, αν είσαι ελεύθερος επαγγελματίας, στο χρόνο που ορίζεις εσύ ο ίδιος για τον εαυτό σου), εκεί μέσα μπορείς να βγάλεις τη δουλειά που πρέπει να κανείς. Αυτό, ας πούμε, το θεωρώ πολύ σημαντικό και ένα μύθο που πολλές φορές οδηγεί στο να χάνεται αυτή η ισορροπία ανάμεσα στη δουλειά και στην προσωπική ζωή, όταν μιλάμε ειδικά για δημιουργικά επαγγέλματα.
Αφροδίτη: Φαίνεται να είναι μια πολύ λειτουργική στάση και προσέγγιση που έχεις, γιατί όντως δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον, ο οποίος προκειμένου να δημιουργήσει, έχει καταργήσει οτιδήποτε άλλο στη ζωή του για να είναι αποτελεσματικός και παραγωγικός. Επομένως φαίνεται να είναι πολύ λειτουργική προσέγγιση που έχεις υιοθετήσει και αναρωτιέμαι πως έχεις φτάσει σ’ αυτό το σημείο; Πόσα χρόνια εργάζεσαι και είσαι σε αυτή τη δραστηριότητα; Είναι κάτι το οποίο είχες δουλέψει ή ήταν από την αρχή εύκολο;
Αντώνης: Όχι, είναι συνεχώς μια προσπάθεια να βρεις αυτή την ισορροπία, δηλαδή αυτή η προσπάθεια δεν σταματάει ποτέ. Απλά όσο περνάει ο καιρός, ιδανικά, καταφέρνουμε λίγο, όσο το δυνατόν περισσότερο, να το ισορροπούμε αυτό. Εγώ προσωπικά έχω ξεκινήσει, αποκλειστικά, δουλεύοντας ως μισθωτός. Στην πορεία από το 2017 και μετά, άρχισα να ανεβάζω πράγματα και στο Instagram και εντατικά και με συνέπεια τα τελευταία 2 χρόνια. Και τα τελευταία τρεισήμισι χρόνια, περίπου, έχω βάλει και το κομμάτι του free-lance. Οπότε από τη στιγμή που μπήκαν και τα 3 μαζί μέσα στην καθημερινότητα, εκεί ήταν κυρίως, που έπρεπε να δω πως ισορροπούν όλα αυτά. Έχω βρεθεί σε στιγμές που μπούκωσα, ας το πούμε έτσι, που δεν μου έφτανε ο χρόνος που είδα ότι έχω παραμελήσει αρκετά τις προσωπικές μου σχέσεις, γενικότερα, ας πούμε αυτό που λέμε προσωπική ζωή, ότι και αν αυτό σημαίνει για το καθένα. Οπότε εκεί είναι που πρέπει να βάλεις κάποια όρια. Πρώτα απ’ όλα στον εαυτό σου, να πεις δηλαδή: γιατί το κάνω; τι θέλω να πετύχω; Τι με ευχαριστεί; με ευχαριστεί να δουλεύω, ας πούμε 15 ώρες τη μέρα; (κατά πάσα πιθανότητα όχι, τι να πω, μπορεί κάποιον να τον ευχαριστεί, αλλά δεν νομίζω). Πρώτα από όλα εσύ ο ίδιος να βάλεις κάποια όρια. Εγώ, ας πούμε, πλέον για παράδειγμα στο κομμάτι του free-lance, για να πάρω κάποιο καινούριο πελάτη, είμαι πολύ επιλεκτικός. Θα πρέπει να μου αρέσει πάρα πολύ το αντικείμενο να με γεμίζει, να πω ότι θα το κάνω με χαρά αυτό που θα ασχοληθώ, γιατί ξέρω ότι θα κλέψω ώρες από τους φίλους μου, από την κοπέλα μου και αυτό σου στοιχίζει σε βάθος χρόνου. Μπορεί να μη φαίνεται από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά όταν αυτό έρχεται και χτίζει και προστίθεται από μέρα σε μέρα και εβδομάδα σε εβδομάδα και γίνεται χρόνια συνεχόμενης, ας πούμε, επίπονης δουλειάς. Αυτό αρχίζει και γίνεται ένα βάρος πάνω σου πολύ μεγάλο.
Αφροδίτη: Επομένως ακούγεσαι σαν να έχεις φτάσει σε ένα σημείο, όπου έχεις κατακτήσει την ικανότητα να βάζεις όρια για να προστατεύεις την επαγγελματική σου δραστηριότητα, την προσωπική σου ζωή. Ήταν πάντα έτσι; μπορεί να έχουν υπάρξει στιγμές στο παρελθόν που αυτή η ικανότητα δεν ήταν κεκτημένη, οπότε κάπου εκεί ισορροπία να χάθηκε, και κάπως αυτό να οδήγησε, κιόλας, στην ανάγκη να δουλευτείς προς την κατεύθυνση, ότι χρειάζεται να βάλω όριο;
Αντώνης: Ναι, σίγουρα. Καταρχάς δεν θεωρώ ότι το κατέκτησα και πάει και τέλος. Δηλαδή αυτό είναι κάτι το οποίο, όπως είπα και πριν, το προσπαθείς συνεχώς και είναι ένας ζωντανός οργανισμός, ας το πούμε έτσι. Αλλά υπήρχαν και στιγμές παλαιότερα που ήταν πολύ χειρότερα, που μπορεί να είχα βάλει στο πρόγραμμα μου τόσα πράγματα που να μην προλάβαινα με τίποτα. Να το ένιωθα, δηλαδή, να μην ήθελα με τίποτα να δουλέψω. Το έκανα με το ζόρι, ας πούμε, και όταν κάνεις κάτι με το ζόρι αυτό βγαίνει και στο αποτέλεσμα. Φαίνεται, το καταλαβαίνει ο άλλος όταν κάτι γίνεται εντελώς διεκπεραιωτικά για να φύγει. Οπότε αυτό που κάνεις -εφόσον αναλαμβάνεις κάτι, πρέπει να το φέρεις εις πέρας, δεν το συζητάμε- αλλά από κει και πέρα, όταν βλέπεις ότι μπορεί να έρχονται και άλλα, πρέπει λίγο να σταματήσεις τον εαυτό σου από την αυτή τη φυσική τάση που έχουμε να λέμε,’ ναι, εννοείται θα το κάνω’. Επειδή δεν μας αρέσει κιόλας η απόρριψη και εδώ μπαίνει και πάλι το δημιουργικό aspect, ότι θέλω εγώ να το αναλάβω, να βγάλω τη δουλειά μου, να αρέσει και λοιπά και λοιπά. Εκεί πρέπει να βάλεις τα όριά σου και να πεις οτι δε θα το πάρω αυτό το πράγμα, γιατί δεν με γεμίζει, δεν έχω να κερδίσω κάτι. Προφανώς είναι το οικονομικό, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Πρέπει να δεις τι θυσιάζεις και πρέπει ξανά να κάνεις το ερώτημα στον εαυτό σου, γιατί τα κάνω όλα αυτά; Τι θέλω πραγματικά;
Αφροδίτη: Είσαι ένας άνθρωπος που θες να είσαι συνεπής και όταν αναλαμβάνεις κάτι απ’ όσο καταλαβαίνω θες να το φέρνεις εις πέρας, «πρέπει», όπως λες, να το φέρεις εις πέρας. Αναρωτιέμαι όταν συνέβη αυτό, πριν βάλεις το όριό σου, αν υπήρχε κάποιο ψυχικό κόστος, συναισθηματικό κόστος;
Αντώνης: Υπάρχει ψυχικό κόστος γιατί συνειδητοποιείς ότι ο,τι έχει να κάνει, τέλος πάντων, με την προσωπική ζωή, έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Είναι αυτό που λέμε πολλές φορές να χωρίσω το χρόνο μου, ένα χρόνο μέσα στη μέρα, τον οποίο θέλω να το αφιερώσω στην προσωπική ζωή ( λες έχω φίλους, έχω σχέση, έχω οικογένεια, έχω το ένα, έχω το άλλο). Εκεί πολλές φορές μπαίνεις στο τρυπάκι ότι πρέπει να χωρίσω τον εαυτό μου, σαν να είμαι ας πούμε μια πίτα και το κόβω σε κομμάτια και το δίνω: έλα πάρτε από ένα κομμάτι, αυτό είναι πολύ λάθος τρόπος σκέψηςε. Όταν λοιπόν καταλάβεις ότι οι σχέσεις της ζωής σου, σου δίνουν πράγματα και σε βοηθάνε και σε γεμίζουν, τότε πρέπει συνειδητά να πεις ότι, όπως βάζω χρόνο συγκεκριμένο για να κάνω το Χ Ψ Task, αντίστοιχα, θα βάλω χρόνο συγκεκριμένο για να βγούμε το με τους φίλους μου. Όμως , για να μην το πάμε και στο άλλο άκρο ότι όλη μας η ζωη είναι ένα google calendar, που είναι μέσα στα κουτάκια αυτά, χρειάζεται και μια ευελιξία. Δηλαδή μπορεί να έχω βάλει εγώ στον εαυτό μου, ότι αύριο θα ξυπνήσω 07:00 να κάνω την τάδε εργασία προτού πάω στην κύρια δουλειά. Και να είναι 07:00 και να πω ότι, ξέρεις κάτι; δεν την παλεύω, δεν θα το κάνω! Ε μην το κάνεις, δεν πειράζει, δεν χρειάζεται να ζοριστείς και αύριο να γίνει δεν χάθηκε ο κόσμος. Δηλαδή όταν μου λένε ότι κάτι είναι πολύ επείγον, πλέον δεν με αγγίζει καθόλου αυτή η λέξη. Επείγον είναι να λιποθυμήσει κάποιος δίπλα σου να πάρεις να καλέσεις ασθενοφόρο, να έρθει να τον βοηθήσουμε. Το deadline δεν είναι επείγον. Ε δεν έγινε και κάτι, ας πούμε, αν θα βγει μια διαφήμιση σήμερα ή αύριο ή μεθαύριο.
Αφροδίτη: Πολύ, πολύ σωστό. Μου άρεσε πολύ το σημείο που ανέφερες την πίτα, όπου έχεις δραστηριότητες στην καθημερινότητά σου, να δεις φίλους, να κάνεις κάτι που σε γεμίζει όπου έχει μοιράσει το χρόνο σου και σαν να αντλείς από αυτό. Και πως αυτό σε βοηθάει πέρα από την ψυχική σου υγεία που ασχολείσαι περισσότερο με τα προσωπικά για να γεμίζεις, ενδεχομένως, να βοηθά εν τέλει και τα επαγγελματικά.
Αντώνης: Βοηθάει και στο κομμάτι της δουλειάς, γιατί όταν αποσυνδέεσαι όταν είσαι με φίλους, όταν είσαι σε δραστηριότητες καθαρίζει το μυαλό σου, μπορεί να παίρνεις και ερεθίσματα που δεν παίρνεις όταν είσαι κλεισμένος συνέχεια σε ένα σπίτι μπροστά από μια οθόνη. Ή ακόμα και στο κινητό σου, ακόμα και το κινητό ή τα social media πολλές φορές έχουνε σαν περιεχόμενο μια μονότονη ροή και ένα ρυθμό που είναι λίγο το ίδιο και το ίδιο. Όταν βγεις έξω, αν περπατήσεις, αν κάνεις κάποιες δραστηριότητες αυτό βοηθάει και στη δουλειά να είσαι πιο δημιουργικός και πιο παραγωγικός σίγουρα.
Αφροδίτη: Είσαι ένας άνθρωπος που φαίνεται να έχει κατακτήσει την ικανότητα να βάζει ένα όριο για να προστατεύεται. Το επαγγελματικό και το προσωπικό, να είναι διαχωρισμένα και να είσαι ασφαλής στους χρόνους που αφιερώνεις στον καθένα. Τόσο έχεις φτάσει σε αυτή την πειθαρχία; Φαντάζομαι ότι χρειάζεται πειθαρχία για να φτάσεις σε αυτό το σημείο.
Αντώνης: Χρειάζεται πειθαρχία, χρειάζεται να βάζεις όρια στον εαυτό σου. Αυτό το καταφέρνεις στην πράξη. Δηλαδή κάποια πράγματα στην καθημερινότητά σου, κάποιες δουλειές, σου τρώνε πάρα πολύ χρόνο σε πιέζουν. Βλέπεις δηλαδή ότι δεν έχεις όρεξη να δουλέψεις. Ξυπνάς με το ζόρι, σηκώνεσαι με το ζόρι από το κρεβάτι. Εκεί έρχεται μια στιγμή που λες ότι πρέπει λίγο να δω τι θα κάνω, να δω τι θα αφήσω απέξω. Τι είναι πιο σημαντικό.
Αφροδίτη: Οπότε εσύ όπως μπορείς να δεις τον εαυτό σου απέξω, θεωρείς ότι είσαι συνεχώς σε επαφή με το πώς τελειώνει κάθε μέρα και τι πήρες από κάθε μέρα, έτσι ώστε την επόμενη, να επανατοποθετηθείς και να πεις ωραία χρειάζομαι περισσότερο χρόνο με φίλους ή χρειάζομαι περισσότερο χρόνο να.. δεν ξέρω, αν μαγειρεύεις, κάτι δημιουργικό, άλλο που αγαπάς.
Αντώνης: Θα σου πω, δεν είναι οτι στο τέλος της μέρας θα γράψω στο ημερολόγιο τι πήγε καλά, τι πήγε άσχημα. Γενικά Θα ήθελα λίγο να το θίξω και αυτό, γιατί υπάρχει μια κουλτούρα του ότι για να είσαι πολύ επιτυχημένος, πρέπει να ξυπνήσεις 05:00 το πρωί, να κάνεις μπάνιο, να πας για τζόκινγκ, να κάνεις medidation, δεν ξέρω τι άλλο παπάντζα, sorry για τη λέξη. Προφανώς πρέπει να πας και λίγο με τη ροή των πραγμάτων, δηλαδή, ναι, κάποιες μέρες θα το νιώσεις ότι σου λειψαν οι φίλοι σου. Πρέπει να ακούς τον εαυτό σου και τις ανάγκες σου χωρίς απαραίτητα αυτό να στηρίζεται σε ένα αυστηρό πρόγραμμα. Ότι ΟΚ τώρα πήγε 10:00 το βράδυ, ας δούμε πώς πήγε η σημερινή μέρα -θετικά, αρνητικά κατάλοιπα- κανείς δεν το κάνει αυτό, δεν είναι ρεαλιστικά. Και όλη αυτή η κουλτούρα του over achieving, δεν ξέρω πώς θα την ονομάζαμε, είναι μια κουλτούρα μη ρεαλιστική, κατά τη γνώμη μου. Οπότε ξέρεις σε ανθρώπινο πλαίσιο, λίγο πιο σεμνά, λίγο πιο ήρεμα βλέπεις τι σε εξυπηρετεί και τι όχι και πώς νιώθεις εσύ εκείνη την ώρα και αντίστοιχα προχωράς.
Αφροδίτη: Νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό αυτό που λες ότι είναι πιο σημαντικό να είσαι σε επαφή, με το πως είσαι εσύ στην καθημερινότητα, χωρίς να χάνεις απαραίτητα την πυξίδα σου για το που θέλεις να πας και πως θες να εξελιχθείς, αλλά δεν πρέπει να χάνεις το κέντρο, το εσωτερικό που έχεις, για να ζυγίζεις, πως περνάει κάθε μέρα. Νομίζω ότι αυτό είναι πολύ σημαντικό και βασικό για προστασία ψυχικές υγείας και για το πολύ συχνό φαινόμενο του Burnout.
Αντώνης: Ετσι είναι! Δηλαδη διαβάζεις πολύ συχνά μαρτυρίες στο ιντερνετ, ας πούμε, ανθρώπων οι οποίοι πραγματικά έφτασαν στο τέλος, στο όριο, εκεί που κλάταραν και είπαν ότι ξέρεις κάτι, Τέλος, δεν μπορώ να δουλέψω άλλο. Αυτοί οι άνθρωποι πραγματικά για ένα ενάμιση 2 χρόνια, δεν ήθελαν να έχουν καμία απολύτως δραστηριότητα. Δεν είναι ανάγκη να φτάσεις σε αυτό το σημείο, δηλαδή μόλις δεις τα πρώτα σημάδια κόπωσης, κούρασης, καλό είναι να κάνεις ένα βήμα πίσω, να επαναπροσδιορίσεις λίγο τις προτεραιότητες και να προσαρμοστείς αναλόγως.
Αφροδίτη: Έχεις περάσει ποτέ δίπλα, από μακριά, όχι από κοντά, από αυτή τη φάση που βλέπεις ο ρυθμός είναι πολύ έντονος για εσένα και χρειάζεται να επαναπροσδιορίσεις, για να προστατευτείς και να μην έρθει κάτι δυσκολότερο, όπως ένα burn out;
Αντώνης: Έχω περάσει άλλες φορές πιο κοντά, άλλες φορές πιο μακριά. Πρέπει λίγο να διαβάζεις τα σημάδια, πρώτα απ όλα στον εαυτό σου. Δηλαδή όταν νιώθεις ότι δεν θέλεις να δουλέψεις σε ένα συγκεκριμένο πρότζεκτ, οτι δεν θέλεις να ασχοληθείς με κάτι, οτι σε κουράζει, είναι ένα σημάδι ότι κάτι πάει στραβά. Ειδικά αν αφορά και μια δουλειά που γενικά την αγαπάς πολύ. Δηλαδή, ξέρεις, δεν το πιάσαμε και τόσο αυτό το θέμα ότι και η δουλειά μου, ας πούμε, μου αρέσει πάρα πολύ και νιώθω και πολύ τυχερός γιατί , ξέρεις το με το πώς λειτουργούν οι πανελλήνιες, λίγο από σπόντα καταλήγουμε όπου καταλήγουμε κάθε φορά, οπότε νιώθω πολύ τυχερός. Και θα ήταν κρίμα, από τη μια να έχεις βρεθεί σε μια δουλειά που την αγαπάς πολύ και από την άλλη, επειδή έχεις λιώσει στο κομμάτι του πόσες ώρες δουλεύεις πάνω σε αυτό ή πόσο τα πρότζεκτ με τα οποία ασχολείσαι δεν σε γεμίζουν, αυτό τελικά να σου προκαλέσει προβλήματα συναισθηματικά και καμιά φορά και σωματικά. Ακούμε κόσμο που αυτό γυρνάει σε προβλήματα ψυχοσωματικά και λοιπά.
Αφροδίτη: Αντώνη σε ευχαριστώ πολύ που ήρθες σήμερα και κάναμε αυτή τη συζήτηση μαζί. Το θέμα της ισορροπίας προσωπικής και επαγγελματικής ζωής είναι πολύ συχνό γιατί χάνεται εύκολα σήμερα, πιο συχνά μπορεί και απ ότι νομίζουμε. Και το γεγονός ότι ήρθες και μοιράστηκες στο πώς βλέπεις τα πράγματα, νομίζω ότι θα είναι πολύ βοηθητικό για να συνειδητοποιήσουμε πόσο σημαντικό είναι το όριο και η πειθαρχία.
Αντώνης: Εγώ ευχαριστώ για την πρόσκληση. Ήταν πολύ ωραία κουβέντα. Όντως είναι ένα θέμα πολύ επίκαιρο και αφορά πολύ κόσμο. Αυτό που θέλω να πω εγώ από την πλευρά μου είναι ότι δεν έχω κάποια θέση αυθεντίας. Μοιράζομαι απλά τις δικές μου σκέψεις και το δικό μου τρόπο που με τον οποίο λειτουργώ. Από εκεί και πέρα ο καθένας τραβάει το δικό του ζόρι, στη δουλειά ή οπουδήποτε. Και πραγματικά αξίζουν συγχαρητήρια στο κάθε άνθρωπο που ξυπνάει κάθε μέρα και προσπαθεί και τα βγάζει πέρα. Αυτό!
Αφροδίτη: Ακριβώς, πολύ σημαντικό.
Αντώνης: Ευχαριστώ πολύ, να σαι καλά .
Δες και τα υπόλοιπα επεισόδια:
- E01: Μιλάμε με τον Θωμά Ζάμπρα για την κατάθλιψη
- E02: Μιλάμε με την Surtuko για την αυτογνωσία
- E03: Μιλάμε με την Abstract Girl για την Ψυχική Ανθεκτικότητα
- E05: Μιλάμε με τις Think Pig για την ψυχοθεραπεία
- E06: Μιλάμε με τον Γιάννη Σαρακατσάνη για τα “κοινωνικά πρέπει”
- E07: Μιλάμε με τον Νίκο Ιατρού για την απόρριψη
