Σε καλοσωρίζουμε στο τρίτο επεισόδιο της σειράς «Ας το Συζητήσουμε» σε συνεργασία με το What’s Up της Cosmote. Σε κάθε επεισόδιο συζητάμε για θέματα ψυχικής υγείας.
Σε αυτό το επεισόδιο η Εύα Κώττα, γνωστή και ως The Abstract Girl, μιλάει με την Αφροδίτη Καψαρίδη, Επιστημονική Υπεύθυνη του ClicktoTherapy, για την ψυχική ανθεκτικότητα και για τις στρατηγικές που ακολουθεί η ίδια, με σκοπό τη διαχείριση των δύσκολων συναισθημάτων που αντιμετωπίζει σε φάσεις της καθημερινότητάς της, όπως είναι ο θυμός & ο φόβος.
Παρακολούθησε ολόκληρη τη συζήτηση στο Youtube:
ή άκουσέ τη μέσω του Spotify:
Δες και τα υπόλοιπα επεισόδια:
- E01: Μιλάμε με τον Θωμά Ζάμπρα για την κατάθλιψη
- E02: Μιλάμε με την surtuko για την αυτογνωσία
- E04: Μιλάμε με τον An Ordinary Man για το Work-Life Balance
- E05: Μιλάμε με τις Think Pig για την ψυχοθεραπεία
- E06: Μιλάμε με τον Γιάννη Σαρακατσάνη για τα “κοινωνικά πρέπει”
- E07: Μιλάμε με τον Νίκο Ιατρού για την απόρριψη
Αφροδίτη: Γεια σου Εύα είμαι η Αφροδίτη, είμαι ψυχολόγος. Καλώς ήρθες στη σειρά συζητήσεων για θέματα ψυχικής υγείας από το Click to Therapy, σε συνεργασία με το What’s Up.
Εύα: Καλώς σας βρήκα, χαίρομαι πολύ που είμαι σήμερα εδώ πέρα να συζητήσουμε για τα πάντα.
Αφροδίτη: Και εγώ χαίρομαι πολύ που είσαι εδώ πέρα σήμερα. Είσαι γνωστή και ως the abstract girl, με παρουσία στα social media. H εικόνα που έχω εγώ από εσένα και η ερώτηση που θέλω να σου κάνω αφορά στη δυναμική προσωπικότητα που βλέπω στη δημόσια εικόνα. Είσαι ένας άνθρωπος, ο οποίος θα μιλήσει για το πόσο σημαντικό είναι να μην μπαίνουμε σε στερεότυπα. Αλλά και γενικότερα τις αξίες σου θα τις εκφράσεις ανοιχτά και το θεωρώ ένα πολύ δυναμικό χαρακτηριστικό. Επομένως, θα ήθελα να ξεκινήσω την κουβέντα, ρωτώντας από πού προέρχεται αυτό το χαρακτηριστικό και αν είσαι σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής σου έτσι;
Εύα: Πολύ σημαντική ερώτηση, θα ξεκινήσω από το τέλος. Στα social media έχουμε όλοι μια εικόνα, οπότε και εγώ, τo abstract girl είναι μια περσόνα που έχω χτίσει, φαίνεται δυναμική, στηρίζεται στην Εύα σε αυτό που είμαι εγώ, που είναι και η Εύα δυναμική, μια δυναμική γυναίκα, η οποία θα μιλήσει για όλα αυτά που την απασχολούν, θα μιλήσει για τα έμφυλα στερεότυπα, θα μιλήσει για τις διακρίσεις, αλλά είναι η Εύα και άλλα πράγματα που μπορούν να μην βγαίνουν σε αυτή την εικόνα. Οπότε ναι, θα έλεγα ότι είμαι δυναμική, αλλά δεν είμαι ακριβώς αυτό που φαίνεται εκεί πέρα. Έχω κι άλλες πλευρές που επιλέγω να μην τις δείξω. Κι ως προς το πώς ξεκίνησε αυτό: Έτσι μεγάλωσα, μεγάλωσα με αρκετή αυτοπεποίθηση από τους γονείς μου, με αρκετή στήριξη, μπορώ να πω, και αυτό με έκανε να πιστέψω αρκετά στον εαυτό μου και σιγά σιγά, ξέρεις, να πατήσω στα πόδια μου και να πω ότι πιστεύω σε μένα, πιστεύω χωρίς φόβο. Και κάπως έτσι βρίσκομαι εδώ πέρα.
Αφροδίτη: Θα ήθελες να το αναπτύξεις λίγο περισσότερο το δεύτερο σημείο;
Εύα: Ναι, νομίζω ότι υπάρχει και μια αρκετά ευαίσθητη πλευρά του χαρακτήρα. Καμιά φορά δεν φαίνεται στα social media, γιατί θεωρώ, ότι αυτό που θέλω να προβάλλω, δεν στηρίζεται ακριβώς εκεί. Δηλαδή τα θέματα που θέλω να θίξω απαιτούν να έχεις πυγμή, τα λέω, τα πιστεύω και είμαι εδώ πέρα δυνατή για να σας μεταδώσω κάτι από αυτά που λέω και να ‘χει την ίδια δυναμική. Kάποια πράγματα, τα οποία μπορεί να με πειράζουν περισσότερο, να μην θέλω να το προβάλλω στα social media.
Αφροδίτη: Οπότε προστατεύεις ένα κομμάτι σου κρατώντας το για εσένα και προβάλεις αυτό που θέλεις να προβάλεις, που έχει να κάνει με τις αξίες και τη διεκδικητικότητα που σε χαρακτηρίζει. Θέλει πολύ σπουδαία ισορροπία, ώστε να ικανοποιήσεις και την ανάγκη της προστασίας του εαυτού σου, αλλά και να εκφράσεις την διεκδικητικότητα. Ησουν πάντα έτσι; Εννοώ το κομμάτι της διεκδικητικότητας είναι κάτι το οποίο υπήρχε σαν χαρακτηριστικό πάντα σε σένα;
Εύα: Ναι, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Στο σχολείο ήθελα να είμαι στο δεκαπενταμελές, όσο μεγάλωνα, δηλαδή, ήταν κάτι το οποίο το έβαζα σε μικρά κομμάτια και στην ζωή μου. Αν κάτι από κει με ενοχλούσε, θα ήθελα να το πω. Ήθελα να έχω το θάρρος της γνώμης μου και να διεκδικήσω πράγματα για μένα, για τους γύρω μου. Ήταν κάτι που ένιωθα ότι με ενδυναμώνει, και εμένα σαν γυναίκα και γενικότερα σαν άνθρωπο.
Αφροδίτη: Επομένως, σε ακολουθεί σαν στοιχείο στην πορεία σου. Υπάρχουν στιγμές που, αν μπορείς να ανακαλέσεις, στη ζωή σου, αυτό το στοιχείο έχει κάποιες δύσκολες συνέπειες, οπότε εκεί ίσως αυτό να λειτούργησε σαν αφορμή έτσι ώστε πλέον να προστατεύεις με πολύ σημαντικό τρόπο άλλες πλευρές;
Εύα: Ναι, σίγουρα. Είναι, νομίζω, σημαντικό να μπορείς να διαλέγεις τις μάχες σου. Να βλέπεις αν αυτό που θα πεις, τη διεκδίκηση που θα κάνεις, θα έχει αντίκρισμα. Έτσι να μπορείς να πεις, ότι εδώ αξίζει να βγω μπροστά, να διεκδικήσω κάτι για μένα, για τους γύρω μου, γιατί θα έχει κάποια θετική συνέπεια. Σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να μην έχει. Οπότε κρατάς κάποια πράγματα και για τον εαυτό σου, για να αξίζει να πας δυνατά εκεί που όντως θα βγει κάτι θετικό.
Αφροδίτη: Ποιες είναι οι στιγμές που αισθάνεσαι ότι «χρειάζεται να πω πράγματα, χρειάζεται να διεκδικήσω πράγματα»;
Εύα: Νομίζω ότι είναι οι στιγμές που νιώθω ότι υπάρχει κάποια αδικία, βλέπω κάτι το οποίο συμβαίνει σε μένα ή συμβαίνει στην κοινωνία και θέλω να μιλήσω. Γιατί νιώθω ότι αν δεν μιλήσω, αυτό θα με πνίξει. Θα με πνίξει το δίκιο, που είναι μια πολύ συχνή έκφραση και το νιώθω αυτό.
Αφροδίτη: Επομένως ότι υπάρχει στο περιβάλλον σαν «πρέπει», αλλά εσύ μπορεί να το θεωρείς άδικο σύμφωνα με τις δικές σου αξίες, θέλεις να το εκφράσεις, να το πεις, να το ανοίξεις.
Εύα: Σωστά και να το συζητήσω για να δω πώς σκέφτονται και άλλοι. Γιατί εσύ μπορεί να έχεις μια διαφορετική οπτική, όμως συζητώντας το να συμφωνούμε, να πεις «δεν το είχα αντιληφθεί έτσι». Οπότε είναι πολύ σημαντικό για αυτά, που νιώθουμε ότι μας αδικούν, να μπορούμε να τα εκφράσουμε και να τα λύσουμε αν μπορούμε.
Αφροδίτη: Οπότε μπαίνεις στη διαδικασία να το εκφράσεις, αλλά και με την διάθεση διαλόγου. Σου έχει τύχει να αισθάνεσαι ότι κάτι που μπορεί να έγινε είναι άδικο ή κάτι που μπορεί να είναι παγιωμένο, είναι άδικο, αλλά θέλω να ακούσω ένα επιχείρημα γιατί συμβαίνει;
Εύα: Σίγουρα, γιατί καθένας τα βλέπει από την οπτική του, κάτι που για μένα είναι άδικο για σένα μπορεί να μην είναι. Κάτι που έχω εντοπίσει σαν παγιωμένη αντίληψη και θεωρώ ότι αυτό πρέπει να το αλλάξουμε, εσύ να μην θεωρείς ότι είναι κάτι αρνητικό και να το αλλάξουμε. Οπότε συζητώντας και εγώ βλέπω ο,τι πιστεύεις και εσύ βλέπεις τι πιστεύω και μπορούμε,ο καθένας με το δικό του επιχείρημα είτε να πείσουμε ο ένας τον άλλο, είτε να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα από όλη αυτή την κουβέντα.
Αφροδίτη: Πώς αισθάνεσαι όταν, για παράδειγμα, ετοιμάζεσαι να δημοσιεύσεις ένα αρκετά διεκδικητικό, εκφραστικό post, που πηγαίνει κόντρα στα στερεότυπα; Τι κατάσταση συναισθηματική σε καταβάλει, αν μπορείς να περιγράψεις κάτι τέτοιο;
Εύα: Καμιά φορά φόβος. Φαίνεται, όπως είπαμε και πριν, αυτή η δυναμική παρουσία, αλλά υπάρχει και ένας φόβος, το πώς θα αντιληφθούν οι γύρω μου. Ή πως θα ασκήσουν κριτική πάνω σε κάτι που είπα, σε κάτι που μπορεί να μην είχαν ξανακούσει. Πολλές φορές, δηλαδή, μπορεί να σκέφτομαι ότι αυτό που θα πω μπορεί να θίξει κάποιους ανθρώπους ή κάποιες παγιωμένες αντιλήψεις. Οπότε, τώρα ακριβώς επειδή υπάρχει μια δράση, θα υπάρξει μια αντίδραση και εγώ θα πρέπει να δεχτώ αυτή την αντίδραση.
Αφροδίτη: Οπότε έχει τύχει στο παρελθόν να αισθάνεσαι φόβο. Πώς διαχειρίζεσαι το φόβο;
Εύα: Επειδή πιστεύω αυτό που λέω, ότι είμαι αληθινή. Για αυτό που λέω δεν έχει κακή πρόθεση. Βλέπω κάτι, το επισημαίνω, είμαι ανοιχτή στο διάλογο, χωρίς να θέλω να θίξω κάποιον προσωπικά. Επομένως, από τη στιγμή που η πρόθεσή μου είναι καλή, νιώθω την δύναμη ότι μπορώ να το κάνω.
Αφροδίτη: Και επιστρέφω σ’ αυτό που λέγαμε πριν «το κομμάτι της αυτοπεποίθησης», γιατί αισθάνομαι ότι το αντλείς από αυτό. Αυτό το στοιχείο της αυτοπεποίθησης που σε χαρακτηρίζει, που μπορείς να το αποδώσεις; Μίλησες για την οικογένειά σου, για τον τρόπο που μεγάλωσες..
Εύη: Οι γονείς μου, από πάντα, μου είχαν αρκετή εμπιστοσύνη. Θυμάμαι δηλαδή ένα περιστατικό, που όλα τα παιδιά θέλουν να πάνε, με το ποδήλατο, στο διπλανό χωριό και φοβόντουσαν να το πουν στους γονείς τους, με το φόβο ότι δεν θα τους αφήσουν να το κάνουν. Αλλά εγώ, επειδή ήθελα να χτίσω αυτή την εμπιστοσύνη μαζί τους, το είπα και επειδή και αυτοί μου είχαν εμπιστοσύνη, με άφησαν αφού επισήμαναν ότι φοβόνται και αυτοί όπως οι υπόλοιποι γονείς. Ακριβώς αυτή η αλληλεπίδραση του ότι εγώ σε εμπιστεύομαι και υπάρχει αυτή η σχέση μεταξύ μας, με κάνει να πατάω καλά στα πόδια μου και να νιώθω ότι οτιδήποτε πρόβλημα έχω, μπορώ να το εκφράσω, να ακουστεί και ότι δεν θα το πάρει κάποιος αρνητικά. Μπορεί να γίνει μια σωστή συζήτηση πάνω σε αυτό.
Αφροδίτη: Οπότε υπήρχε ένα έντονα υποστηρικτικό οικογενειακό περιβάλλον που ενθάρρυνε να εκφράζεσαι και έδειχνε και εμπιστοσύνη στις αξίες, στις εκφράσεις, στις επιθυμίες σου.
Εύα: Σωστά, ακριβώς αυτό. Μετέπειτα και το σχολικό περιβάλλον, γιατί καμιά φορά τείνουμε να το ξεχνάμε, αλλά και στο σχολείο μπορώ να πω ότι οι καθηγητές ήταν υποστηρικτικοί .
Αφροδίτη: Σε άλλες πλευρές της ζωής σου, στην επαγγελματική σου δραστηριότητα, για παράδειγμα, που απόσο ξέρω είσαι και σε ένα χώρο ανδροκρατούμενο, πώς είναι η καθημερινότητά σου, σε αυτή τη συνθήκη;
Εύα: Θα σε πάω λίγο πιο πίσω,στη σχολή. Έχω σπουδάσει ηλεκτρολόγος μηχανικός και μηχανικός ηλεκτρονικών υπολογιστών, οπότε η δεκαοκτάχρονη Εύα πάει την πρώτη μέρα στη σχολή, μπαίνει στο αμφιθέατρο και παρατηρεί ότι η αναλογία ανδρών γυναικών είναι 10% μόνο γυναίκες και αυτό είναι κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που γνώριζα από το σχολείο. Οπότε κατάλαβα ότι πρέπει να μπω σε μία καινούργια συνθήκη. Αυτό με έχει ακολουθήσει μέχρι και τώρα, γιατί και οι δουλειές αντίστοιχα πάνω στην τεχνολογία και στην καινοτομία έχουν το αντρικό στοιχείο. Είναι κάτι που πλέον το έχω συνηθίσει αρκετά και δεν μου κάνει και τόσο εντύπωση. Θα μου κάνει εντύπωση να δω πολλές γυναίκες, ας πούμε σε μια εργασία στην οποία ασχολούμαστε με τον προγραμματισμό.
Αφροδίτη: Συναισθηματικά θα μπορούσες να πεις ότι ήταν φόβος, ήταν πανικός, ήταν απλά μια έκπληξη; Δηλαδή τι κλίμακα και τι συναίσθημα, αν μπορείς να θυμηθείς;
Εύα: Ήταν μία έκπληξη, δεν ήτανε φόβος ή άγχος. Σκέφτηκα, «ωραία, από πού μπορώ να τα καταφέρω»; Αυτό σχετίζεται και με όσα είπαμε πιο πριν, ακριβώς επειδή έχω αυτή την αυτοπεποίθησή δεν ένιωσα ότι απειλούμαι από το αντρικό στοιχείο. Συνειδητοποίησα ότι πρέπει απλά να αλλάξω λίγο τον εαυτό μου, για να μπορέσω να κάνω καλύτερα fit in στο περιβάλλον που βρέθηκα.
Αφροδίτη: Αισθάνομαι ότι έχω απέναντί μου έναν άνθρωπο που έχει υψηλά επίπεδα ψυχικής ανθεκτικότητας. Αναρωτιέμαι αν έχω εύστοχη αίσθηση. Δηλαδή, πως αντιδράς σε συνθήκες που είναι πιο πιεστικές; όπως για παράδειγμα είπες στο φόβο, έχεις τρόπους και έχεις βρει τις στρατηγικές για να τον αμβλύνεις; Συνολικά, σε άλλες συνθήκες, άλλα συναισθήματα που μπορούν να είναι δύσκολα, πώς αντιδράς;
Εύα: Σίγουρα υπάρχουν τα αρνητικά συναισθήματα και σίγουρα εξαρτάται από την κάθε περίπτωση, το πόσο εύκολα μπορείς να τα διαχειριστείς και πόσο εύκολα μπορείς να ξεφύγεις από μια δυσάρεστη κατάσταση, πχ άγχους, θυμού. Γενικά προσπαθώ να σκέφτομαι ότι ακριβώς επειδή αυτά τα συναισθήματα είναι αποδεκτά, θα τα αφήσω να τα βιώσω και θα βρω σιγά σιγά τον τρόπο να ανταπεξέλθω. Ξέρω ότι αργά ή γρήγορα θα τον βρω τον τρόπο και αυτή η πεποίθηση, ότι αυτό είναι κάτι περαστικό, μου δίνει την δυνατότητα να σκέφτομαι το μετά.
Αφροδίτη: Επομένως, σε μια δυσκολία είναι σαν να γυρνάς μέσα στον εαυτό σου και από εκεί να αντλείς δύναμη και αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία ότι θα περάσει.
Εύα: Ακριβώς, ακριβώς αυτό.
Αφροδίτη: Από τα δύσκολα συναισθήματα που έχεις βιώσει, ποιό αισθάνεσαι ότι σε έχει δυσκολέψει περισσότερο;
Εύα: Αυτό του θυμού, γιατί νιώθω ότι αυτά τα πρώτα λεπτά που ξεκινάω να θυμώνω, ότι πιέζομαι, ότι θέλω να συγκρατήσω τον εαυτό μου, να μην παρασυρθώ γιατί αυτό το συναίσθημα αν εξαπλωθεί, νιώθω ότι θα μου χαλάσει ολόκληρη τη μέρα.
Αφροδίτη: Έχεις κάποιες στρατηγικές ή κάποιες τεχνικές, μπορεί και ασυνείδητα, που έχεις υιοθετήσει για τη διαχείριση του θυμού;
Εύα: Προσπαθώ να απομονωθώ λίγο, δηλαδή αν νιώσω ότι θυμώνω, θέλω 5-10 λεπτά να ηρεμήσω, να μην πω κάτι το οποίο μετέπειτα θα το μετανιώσω και μπορεί πιθανόν να ενεργοποιήσει μια άλλη συζήτηση, μια άλλη απάντηση και σιγά σιγά να γίνει ένας φαύλος κύκλος ερωταπαντήσεων που δεν βοηθάνε κανέναν. Και επίσης, πολλά πράγματα, τα οποία μπορεί εκείνη τη στιγμή να μην τα εκφράσουμε, να τα γράψω κάπου και να προσπαθήσω να το εκλογικεύσω και μετά έρχομαι να το συζητήσουμε, αυτό που συνέβη. Αυτά είναι τα πιο βασικά εργαλεία θα μπορούσα να πω.
Αφροδίτη: Ωραία, πολύ ενδιαφέρον γιατί φαίνεται ότι και το βιώνεις, δίνεις στον εαυτό σου χώρο να το βιώσεις, να το συνειδητοποιήσεις και μετά κάνεις ένα βήμα πίσω, το εκλογικεύεις έτσι ώστε να δεις πως θα το επεξεργαστείς και πώς θα προχωρήσεις με αυτό. Έχεις κάνει ποτέ ή έχεις σκεφτεί ποτέ να κάνεις ψυχοθεραπεία;
Εύα: Είχα κάνει κάποια στιγμή στο παρελθόν, γιατί είχα φύγει από τη Θεσσαλονίκη, όπου σπούδαζα και είχα τις παρέες μου, τους φίλους μου και ήρθα στην Αθήνα για δουλειά. Οπότε ένιωσα ότι δυσκολεύομαι να προσαρμοστώ στο καινούριο κοινωνικό περιβάλλον, να κάνω φιλίες. Και ακριβώς επειδή ένιωσα εγκλωβισμένη, ήθελα με κάποιον να μιλήσω, να εξωτερικεύσω αυτά τα συναισθήματα και να δω πως μπορώ να πάω παρακάτω. Δεν συνέχισα για πολύ καιρό γιατί το ξεπέρασα με το καιρό, αλλά ήταν μια περίοδος που το είχα ανάγκη.
Αφροδίτη: Και πόσο χρονών ήσουνα όταν έκανες;
Εύα: Ήμουν 27.
Αφροδίτη: Οπότε ήταν μια συνθήκη μετάβασης, όπου ο,τι γνώριμο είχες στο περιβάλλον, είχε χαθεί και έπρεπε να προσαρμοστείς σε ένα καινούργιο περιβάλλον. Και εκεί χρειάστηκες μια υποστήριξη ψυχολογική από κάποιον ψυχολόγο, για να μπορέσεις λίγο να ξαναβρείς την ισορροπία.
Εύα: Σωστά, γιατί άρχισε να με παίρνει από κάτω, και να σκέφτομαι ότι δεν μπορώ να τα καταφέρω, δεν μπορώ να μείνω σε αυτή τη πόλη. Είχα βρει τα πατήματά μου στη δουλειά, αλλά κοινωνικά ήταν αυτό που μου έλειπε. Ένιωθα μοναξιά, ένιωθα ότι ήταν δύσκολο από αυτό που είχα στη Θεσσαλονίκη- πήγαινα παντού με τα πόδια, οι φίλοι μου ήταν κοντά-. Ήμουν σε ένα περιβάλλον στο οποίο δουλεύω 9-5, μετά δεν έχω πολύ χρόνο για τον εαυτό μου, δεν έχω φίλους γιατί είμαι καινούργια στην πόλη, οπότε όλα αυτά ήταν κάπως δύσκολα διαχειρίσιμα για μένα, που είχα μάθει σε μια διαφορετική ζωή.
Αφροδίτη: Υπήρχε κάποιο συγκεκριμένο σύμπτωμα που είχες εντοπίσει στον εαυτό σου εκείνη την περίοδο; Για παράδειγμα, άνθρωποι που βρίσκονται σε μια συνθήκη μετάβασης μπορεί να έχουν συμπτώματα όπως δυσκολίες στον ύπνο ή να αισθάνονται ένα παρατεταμένο συναίσθημα θλίψης. Υπήρχε κάτι το οποίο, μπορείς να εντοπίσεις, ότι σε χαρακτήριζε εκείνη την περίοδο συναισθηματικά;
Εύα: Μελαγχολία θα έλεγα. Ήθελα, ας πούμε ανά 10-15 μέρες να παίρνω το αεροπλάνο και να γυρνώ στην πόλη που με έκανε να νιώθω ασφαλής. Οπότε αυτό ήθελα να το αποβάλλω, γιατί αν θέλεις πραγματικά να μείνεις και να στεριώσεις κάπου, πρέπει να μπορείς να είσαι χαρούμενος εκεί που είσαι.
Αφροδίτη: Και να αποχαιρετήσεις κάπως και το παλιό, για να έρθει το καινούριο. Θυμάσαι με ποιον τρόπο η ψυχοθεραπεία σε βοήθησε να βγεις από αυτή τη μελαγχολία; Αν ήταν περισσότερο συναισθηματικά ή αν ήταν πιο πρακτικά να σου δώσει κάποιες χρήσιμες οδηγίες, για το πώς μπορείς να ανταπεξέλθεις στις συνθήκες που βίωνες;
Εύα: Ήταν κυρίως συναισθηματική στήριξη. Καθίσαμε και αναλύσαμε ποια είναι τα πραγματικά θέματα που αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζω. Κάποια τα είχα μεγαλώσει λίγο και στο κεφάλι μου, τα είχα κάνει να φαίνονται ανυπέρβλητα και ότι δεν θα μπορούσα να τα καταφέρω. Οπότε καθίσαμε και είδαμε τι είναι αυτό, που αυτή τη στιγμή, με κρατάει πίσω. Πιάνοντάς το κομμάτι-κομμάτι και σπάζοντάς το σε μικρότερα, συνειδητοποιείς «μήπως τελικά δεν είναι έτσι όπως τα βλέπεις και ακριβώς επειδή υπάρχει αυτή η μελαγχολία, αυτή η ανάγκη να πας προς τα πίσω, δεν αφήνεις τον εαυτό σου να προχωρήσει;» Οπότε στις συνεδρίες που κάναμε είχαμε να δούμε πως, συναισθηματικά, θα μπορέσω να σταθώ για να κάνω τα επόμενα βήματα.
Αφροδίτη: Είσαι και δυναμική και ευαίσθητη. Πώς αντιμετωπίζεται αυτό στις σχέσεις, στις φιλίες σου; αντλούν από αυτό οι φίλοι σου;
Εύα: Νομίζω όλοι έχουμε ένα συνδυασμό αντιθετικών/ αντιφατικών χαρακτηριστικών και ο καθένας βλέπει τι μπορεί να κουμπώσει με τους γύρω του. Σε κάποιον μπορεί το στοιχείο της ευαισθησίας να είναι κάτι το οποίο να λείπει από τον κύκλο του, σε κάποιον άλλον ο δυναμισμός- να χρειάζεται ένα δυναμικό άτομο, το οποίο μπορεί να το στηρίξει. Οπότε και οι άλλοι αντλούν από εμένα και εγώ αντλώ από τους άλλους τα στοιχεία που χρειάζομαι στη ζωή.
Αφροδίτη: Λειτουργείς υποστηρικτικά προς τους φίλους σου;
Εύα: Θεωρώ πως ναι και θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό σ’ όλες τις φιλίες να υπάρχει ένα τέτοιο πλαίσιο και εσύ να παίρνεις υποστήριξη, αλλά και εσύ να μπορείς να υποστηρίξεις.
Αφροδίτη: Εύα σε ευχαριστώ πολύ που ήσουν εδώ σήμερα, για τη συζήτηση, για το χρόνο και για όσα μοιράστηκες.
Εύα: Σε ευχαριστώ και εγώ πάρα πολύ και για τις ερωτήσεις και που θίξαμε τόσο σημαντικά θέματα όπως η ψυχική ανθεκτικότητα, τα social media, πώς μπορούμε να διαχειριστούμε αρνητικά συναισθήματα, τα οποία σίγουρα όλοι έχουμε. Οπότε είναι πολύ σημαντικό και να τα συζητάμε ανοιχτά, χωρίς ντροπή, χωρίς φόβο και να βγαίνει κάτι θετικό από όλες αυτές τις συζητήσεις.
Αφροδίτη: Σε ευχαριστώ καλή συνέχεια.
Εύα: Και εγώ σε ευχαριστώ
Δες και τα υπόλοιπα επεισόδια:
- E01: Μιλάμε με τον Θωμά Ζάμπρα για την κατάθλιψη
- E02: Μιλάμε με την surtuko για την αυτογνωσία
- E04: Μιλάμε με τον An Ordinary Man για το Work-Life Balance
- E05: Μιλάμε με τις Think Pig για την ψυχοθεραπεία
- E06: Μιλάμε με τον Γιάννη Σαρακατσάνη για τα “κοινωνικά πρέπει”
- E07: Μιλάμε με τον Νίκο Ιατρού για την απόρριψη
